Blog | Nube tóxica

Con chirucas a 35 graos

CONVERTINME nunha señora maior aos vinte e sete anos. Antes da anticoagulación a vida era un festival. Non é linguaxe figurada. Dun tempo a esta parte, e agora que xa vimos as modernas coas botas de goma de sacar o esterco en Glastonbury e abrimos a espita do verán festivaleiro, fáiseme cansado ata pensalo. «Oitenta bandas en tres días!!!!», anuncian. «De verdade é necesario?», pregúntome eu.

Houbo un tempo, de finais dos noventa a principios dos dousmil, no que andar e desandar o Rock no Camiño de Palas (que en paz descanse), os Botes de Arzúa, o Cultura Quente de Caldas, o Festival das Mentiras, a Foliada de Lalín... da descuberta dun souto de castiñeiros no Morrazo grazas ao Festichán e da decepción que supuxo Ortigueira para a gafafrauta que aínda son: onde agardas cen mil almas en comuñón folqui, unha carpa dance e a mesma grei que anos despois no París de Noia/Panorama de San Martiño de Mondoñedo de Foz. O que importa é a festa; a música, tanto ten.

Algúns non teredes memoria desa era e a outras seguro que xa se vos esqueceu. A mudanza de milenio chegou con música que se deu en chamar nu metal. Pouco queda daquilo. En Pontevedra, os Dismal bouraban ‘Destroy Yourself’ na Camawey e un tal Cody MC lideraba Kannon desde Vigo.

Era a medianoite dun día de finais de maio de 2003 cando a miña comadre Chus, Graciela e mais eu nos subimos a un autobús de Breakpoint en Pontevedra camiño do Festimad. O chándal metal non era a miña cunca de caldo, pero había que vivir a experiencia. E estaban os Public Enemy.

Lembro que escollín como ‘outfit’ eses pantalóns de camuflaxe que todas temos no fondo de armario, camisolas negras -que non volvín poñer desde que Ledicia me descubriu a colorimetría- e as chirucas. A experiencia nos pogos falábame de couces e moquetóns, e aló me fun ao secarral mesetario, a 35 graos á sombra, coas botas de goretex e calcetíns ben gordos.

O bus era un (case) #todopirolos. Amais do condutor viña unha sorte de coidador cunha desas cazadoras vaqueiras coas mangas cortadas e o parche de Iron Maiden que teñen todos os jevochos de certa idade e que calquera día venderán nas tendas Inditex a carón das camisolas dos Ramones, para desgusto dos verdadeiros crentes da relixión do metal: «Pero que fan estas ‘niñatas’ con iso se non saben o que significa?». «E a ti que máis che ten, guapiño?».

Para cando o jevocho dixo que non se podía beber alcol nin fumar -«Y menos otras cosas»- no vehículo, o efecto ‘campanote’ xa non deixaba ver. Eu estaba sentada a carón dun rapaz novísimo de Cangas (do Morrazo, non de Foz) que facía cousas inimaxinables cos dedos e o papel de arroz.

Nalgún momento entre Vigo e Ourense entregueime ao sono na néboa de efluvios de finas herbas. Era día cando nos baixaron a tomar un café. Pedino en galego, por iso de facerme unha idea de canto quedaba de viaxe, e contestáronme tamén en vernáculo. Aínda na Gudiña. Antes de chegar a Móstoles, o jevocho púxonos un documental de Manu Chao en francés con subtítulos que non tivo moito tirón e a primeira de ‘Fast and Furious’, todo un éxito.

Chus xa estivera e guiábanos. Eu cumpría o papel de Paco Martínez Soria en ‘La ciudad no es para mí’

Chus xa estivera outro ano e guiábanos un pouco ás outras. Eu cumpría o papel de Paco Martínez Soria en ‘La ciudad no es para mí’. Viña de ver unha reportaxe sobre os taxistas madrileños que lles dan voltas aos estranxeiros para cobrarlles de máis e non lles deixei a elas aproximarse sequera a un utilitario con banda vermella cando regresabamos de Príncipe Pío, mortas de cansanzo, ata o hostal da Calle del Pez de Madrid que nos recomendara Estrella.

Nunca saberán os que estiveron naquel concerto de Marilyn Manson -no que sentei cos meus pantalóns de camuflaxe de fondo de armario nunha vomitona- que sigo a preferir a versión de ‘Sweet Dreams’ de Eurythmics. Do Festimad teño a lembranza dun prato combinado de lomo con patacas fritidas e ovos que devoramos nun bar de menú de Fuencarral e os gofres que ceabamos, esfameadas. A tormenta que encheu a carpa na que tocaba Sugarless - «¡¡¡Asegúramelo!!!»-, a banda do artista despois coñecido como Huecco, e o moito que me gustaron Afi.

O derradeiro día, cando ía tocar Audioslave, de súpeto, unha manda de mozas con mechas, brincos de perlas e esa dicción preguiceira de eses arrastrados e sibilantes que deixa a boa crianza. «¿Gallegas? Seguro que traéis bien de drogas. ¿Tenéis coca?». Xa sei que non hai que ter prexuízos -e iso que elas ían acompañadas por tipos con bermudas de cor pastel e náuticos-, pero aquilo cheiraba moito ao chamusco. Porfiaban no tema. Que se os festis son para drogarse. Que se canto nos poñiamos e canto gastabamos no tema. A nós, que contabamos os euros para compartir un katxi de cervexa e non deshidratarnos porque un botellín de auga se cotizaba coma o Macallan de corenta anos.

Fabulamos un chisco, o xusto, polos risos. Aínda hoxe coido que non entenderon o sarcasmo, a retranca. Aínda hoxe estou certa de que aquilo era unha cámara oculta e que nalgunha reportaxe de Telemadrid ou da televisión local de Móstoles saímos nós a tres, a exemplificar a mocidade botadiña a perder. Xa o cantaban os Siniestro: «España bebe. España se droga. Adónde va, señor, la juventud española».

Comentarios