O Día Mundial da Poesía foi instituído pola UNESCO no ano 1999 na súa 30ª Conferencia Xeral, celebrada na cidade que Walter Benjamin, pensando en Baudelaire e na poesía, denominou 'capital do século XIX'. E a Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura deixou establecido que un dos obxectivos da ‘lírica’ conmemoración —todos os días 21 de marzo e con carácter anual— era, ademais de honrar os poetas e promover a lectura, a escrita e a aprendizaxe da poesía, apoiar a diversidade lingüística a través da expresión poética e fomentar a visibilización daquelas linguas que se encontran en perigo. Dignísimas e xustas palabras, e mellores designios.
O 21 de marzo, que ten espazo e tempo poucas horas despois do Equinoccio de Primavera no Hemisferio Norte, tamén se celebran —velaí a teima anual celebrativa elefantiásica nunha mesma xornada— o Día Internacional dos Bosques, o Día Mundial da Síndrome de Down, o Día Internacional de Nowruz, o Día Internacional da Eliminación da Discriminación Racial, o Día Internacional da Cor, o Día Mundial da Marioneta e, finalmente, o Día Internacional da Cefalea en Racimos. Textualmente. E nós dicimos: pasou o día, pasou a romaría. Ou mellor dito: a banalización dos ‘días de’, tantas veces días artificiais, entre o ritual e o meramente declarativo, cando non pomposo ou empolado, está ben servida.
¿Que papel xoga a poesía no ámbito do ensino e como recurso educativo? ¿Os prexuízos existentes sobre a poesía en diferentes espazos de opinión e de comunicación, xunto co seu descoñecemento palmario, son simple produto da casualidade ou responden a unha particular mentalidade cultural? ¿Por que nos denominados clubes de lectura (e benvidos sexan estes) a poesía practicamente nunca é obxecto de atención lectora? A poesía, a verdadeira poesía, como ben dixo Hölderlin, é o máis perigoso de todos os xogos. E iso sábese. E tamén se sabe, seguíndomos aínda ao romántico alemán, que alí onde está o perigo (a auténtica poesía) medra tamén o que salva.
Tal como están hoxe as cousas no mundo —pandemia, guerras e todo o que virá—, non interesa que a poesía nos permita, como di a profesora Virginia Moratiel, atinxir unha forma de verdade máis ampla e profunda que a da intelixencia teórica. Interesa, iso si, a confusión xenérica e global, a ignorancia naturalizada, a necidade corrente e o cretinismo incesante.
