Que impresión, entrar no Teatro Principal e encontrarse con Rosa María Calaf conversando animadamente coa libreira ambulante e con Belén López, que a acababa de entrevistar para o Diario. Que guapa es! dígolle, e síntome idiota inmediatamente, pero ela entende o que quero dicir, que a súa presenza é abafante, e que toda esa intelixencia, talento e experiencia trasládense ao seu rostro e iso e non outra cousa, é a beleza. Adriana dille que nela críamos todos, e ela fala con entusiasmo e naturalidade da súa experiencia. Tamén di que o verdadeiro periodismo é o local, que as noticias xurden nun lugar e que son a base imprescindible para a laboura dos corresponsais. Mira a Belén cando di isto e eu síntome orgullosa das nosas periodistas.
Susana bícame cando me sento ao seu lado na primeira fila e Diana xa está aplaudindo a Nuria Labari que fala da locura de ser nai …e de non selo. A maternidade segue a marcar a vida dunha muller, tamén das que non queren ser, das que donan óvulos, das que son vientre de alugueiro. Da muller, como do porco, aprovéitase todo, non hai nada que non se poda vender, di.
Mentres ela fala, soa insistentemente o meu teléfono. É Tormentito. Dime por whatsapp e con letras maíúsculas despois dun mamáááááá que parecía non acabar nunca, que lle doe a garganta. Dígolle que nese momento non a podo atender, qué chame ao seu pai.
E que lle digo? Contestas.
—Joder, tormentito, o mesmo que a mín!
Labari es unha desas persoas da que me namoraría unha e outra vez. Para mín no é a primeira vez, pero o público queda prendado inmediatamente co seu discurso sofisticado, matizado, profundamente intelectual e profundamente hilarante. Que sería de nós sen o sentido do humor. Iso precisa ela para sobrevivir as críticas airadas que recibe cada vez que quere frivolizar un pouco en El País e lle cae un aluvión de increpacións porque, señora! ese sitio é un espacio serio, ou sexa, un no que só os homes poden falar de calquera cousa, as mulleres teñen obligación de ser sofisticadas e adustas en cada frase.
Labari marabíllase despois de asinar todos os libros que levamos as cronopias. Cóntanos que non está acostumada a este ovación xeral.
Opinar e ser muller é unha actividade de risco.
Pero aquí estamos, público e ponentes, todas irmanadas e un día despois Antía Paz está sobre escenario contando a súa experiencia como nai soa e periodista case sempre en precario, unha muller farta de sorrir e con ganas de facer lume e mentres fala emociónase ao citar as súas amigas, outras mulleres que tamén están soas cos seus cativos e fartas, ou soas e fartas, ou acompañadas e fartas, mulleres que se sosteñen entre sí.
Un dia, conta Antía, un día tristeiro que estaba coa súa nena na sala de estar, a pequena preguntóu, que te pasa mamá? Que estamos soas, contestóu ela.
A nena correxiuna, non mamá, non estamos soas, estamos xuntas.
É así estamos aquí, nesta platea do congreso de Mulleres que opinan, e no mundo, emocionadas, con bágoas nos ollos, opinando, poderosas.
Estamos xuntas.
