Blog | Nube tóxica

Ionquis do amor

Mentres chega un novo episodio, sempre haberá un 'fanfic' para ese romance en construción que nos ten desacougadas

FACÍA CALOR e camiñaban baixo o sol do mediodía a unha á par do outro. Tíñaos visto algunha vez. Nos xornais; mesmo na televisión. Ela, pálida e seria. El, arroibado e coa respiración axitada. Poderían ser compañeiros de traballo, correlixionarios de partido, antigos alumnos da mesma escola ou amantes. Quizais, todo a un tempo. Talvez viñan de atoparse en Tinder e acaban de pactar un encontro casual. Pode ser que compartisen un día un Blabacar e despois xurdiu a faísca. Quen sabe se algunha vez lle poñen nome a iso que teñen, se un día adoptan unha cadeliña de palleiro na canceira da Protectora ou se en agosto lles dá unha arroutada e deciden facer un interrail. Vinte días por Mittleuropa para matar a rutina.

Préstame inventarlles vidas ás xentes que atopo nos meus paseos pola cidade. Escríbolles relatos no maxín: presentación, nó e desenlace. Capítulos breves, o que se di un oneshot no argot dos fanfics, esas narrativas que ofrece internet sobre os universos máis variados, de Naruto a Los Ángeles Lakers, de Crepúsculo a Taylor Swift.

Como unha Emma –a de Jane Austen, a de Clueless– vestida de Decathlon, capto miradas furtivas entre o rapaz que traballa no servizo municipal de limpeza e o director que sae da oficina bancaria para tomar un café cunha clienta. Ulo a complicidade entre a camareira e o repartidor do pan. Entre a doutora do centro de saúde e a visitadora da maleta de rodas. Entre a estudante do ciclo de esté- tica e o alumno da FP dos drons.

Sexo consentido a deshoras. Amor, melodrama e superación. Contos breves que esquezo namais quito o podómetro da cintura dos pantalóns de chándal ao chegar á casa e que procuro, sen éxito, reconstruír na ducha.

As narrativas seriadas, xa sexan The Sopranos ou Confianza ciega, fundamentan o seu éxito en facernos querer máis. As ionquis do amor sufrimos con Sharon e Rob, os protagonistas da serie Catastrophe, unha comedia desas que deixa un nó na gorxa que maldita a graza. Satisfannos especialmente esas historias marxinais, polas que ninguén dá un patacón; eses romances de personaxes secundarias, contra prognóstico, que cremos aprezar e que nos reconcilian co mundo. As ionquis do amor carpeteamos a Silvia e Israel en Gran Hermano e ata a Danni Úbeda e Marey na segunda edición de Operación Triunfo; nunca temos abondo e, mentres chega un novo episodio, un novo libro, buscamos en internet, porque sempre haberá un ‘fanfic’ para ese romance en construción que nos ten desacougadas.

Éme doado entender como, aló atrás, cando repetiamos eleccións xerais e asistiamos a reunións Ai, o amor romántico. Que lousa. Que invento do diaño. Que difícil darlles a volta ás convencións binarias precipitadas para formar goberno estatal, nalgúns espazos para os fanfics deron en facerse historietas e noveliñas dos encontros e desencontros entre Pedro Sánchez e Pablo Iglesias (#Peblo). As shippers, que así é como se chaman as seareiras dunha parella no tecnolecto das ficcións transmedia deste tempo, aínda soben a espazos de Tumblr como Spanish Politicians os seus relatos fluff ou angst. Por unha banda, conforto, agarimos e risos; pola outra, agoiro e desesperación. Que se #Peblo, que se #Pablert (Pablo Iglesias e Albert Rivera), que se #Garzablo (Alberto Garzón e Pablo Iglesias), que se #Pedret (Pedro Sánchez e Albert Rivera)...

Caeu hai uns días na miñas mans un volume colectivo de relatos curtos, Días de sol, noches de verano, editado pola autora estadounidense Stephanie Perkins. Unha ducia de historias de amor. Un compilatorio do mellor da chamada literatura para mozos adultos en lingua inglesa. Empezas un pouco a ver que tal e, á hora e media, espertou a ionqui do romance que vive en ti. Xa estás perdida, amiga.

Ai, o amor romántico. Que lousa. Que invento do diaño. Que construto patriarcal. Que difícil darlles a volta ás convencións binarias. Que duro ver coas gafas violeta algunhas desas pelis que tanto che gustaron. Como lle preguntas ás amigas se é tan terrible desexar que sexa outubro, entre outras cousas, porque xa non é cedo de máis para chorar con Love Actually ou Fairytale of New York.

As máis das veces optas por entregarte á molicie, ao pracer culpable e consciente, porque non é a veciña do quinto a que manexa o mando da tele nin a que está esbacoirada no teu sofá a ver Crepúsculo nin o programa ese de elixir vestidos de noiva. Ao chocolate perdóaslle o mal que che fai polo ben que che sabe. O conto é que o cacao é un superalimento. Amencer. Parte II, unha película que fai de Condemor, pecador de la pradera unha obra mestra.

Comentarios