Ocupaba unha discoteca abandonada en Aravaca, a se alumear cunha vela. Ceaba unha triste sopa na compaña doutros compatriotas dominicanos, cando a sorprendeu a morte. Era venres 13 de novembro coma hoxe, e corría o ano 1992. A muller fora despedida da casa onde entrara poucos días antes como empregada. Non sabía usar a lavadora. Seica a trataran ben e a levaran ao médico porque estaba anémica. Mais non soportaban os seus berros, a delirar polas noites.
Chegara a Madrid un mes antes. O home e a filla de 6 anos, Kenia, agardaban aló. Aínda non fixera os 33 anos, chamábase Lucrecia Pérez e, ademais de muller, era negra e pobre. Os asasinos, acazapados na escuridade, non escolleron. Dispararon cegamente. Ese foi o primeiro crime racista e xenófobo perpetrado aquí.
Non saberemos se, no intre de deixar o aquén para cruzar ao alén, Lucrecia viu pasar a película da súa vida coma un tren velocísimo. A infancia campesiña cunha morea de irmáns; a fame; a relación co pai de Kenia, pobre tamén; a venda das exiguas pertenzas para pagar a pasaxe; a humillación de non coñecer os labores domésticos dunha casa ben abastada; a nena; o pano da morte a baixar sobre a escena tinguida de sangue. Fin.
O asasino, un garda civil de 25 anos, acompañado por tres menores de idade, de extrema dereita igual ca el. Ao anoitecer estaban bebendo nunha praza cando alguén suxeriu ir darlles un susto aos negros. Sabían que os había na que fora discoteca Four Roses. Petaron nunha porta da que saía luz e Merino disparou. Correndo, marcharon no coche até a praza onde se congregaban os cabezas rapadas e ultras, alardeando da fazaña.
Floreceran o odio e a violencia sementados: Aravaca, inzada de carteis e pintadas. Inmigración, Stop. Primero los españoles. Fuera Negros. E outras chamadas á loita contra la invasión. Este discurso segue vivo.
E cantou Carlos Cano: "Yo te quiero escribir/ una carta de amor [...]/ Los que matan la luna/ son los mismos de siempre,/ los que arrancan las flores/ con sus botas de muerte,/ los que amargan la vida/ y asesinan los sueños/ que cantan los poetas/ buscando un tiempo nuevo".
Non podemos esquecer.
