Opinión

Un ramiño de violetas

EVANGELINA SOBREDO Galanes e servidora de vostedes compartimos o ano de nacemento; porén, hai unha diferenza fundamental na nosa cronoloxía: ela, coñecida como Cecilia, nunca será vella. Non coñecerá o peso dos anos nin os trastornos da idade. O seu reloxo detívose para sempre un aciago 2 de agosto de 1976, ao sufrir un accidente de automóbil na provincia de Zamora, tras o que sería o seu derradeiro concerto celebrado na mítica sala Nova Olimpia de Vigo. Estaba no cénit da súa carreira en boa parte polo éxito da canción Un ramito de violetas e faltábanlle dous meses para cumprir os 28 anos. Tras o seu pasamento, quer na súa voz, quer en versión doutros e outras cantantes como Manzanita, Gian Franco Pagliaro ou Pastora Soler, a balada, que é unha novela en síntese, non deixou de soar.

É unha novela ou un relato en síntese porque nos conta as peripecias dunha muller que, malia a falta de afecto por parte do home, vive a felicidade dun soño alimentado por quen (o propio marido) cada 9 de novembro lle envía anonimamente un ramiño de violetas. A historia procedía dun conto que a autora iniciara anos antes e non chegara a rematar. Tamén Dama, dama, outro dos seus éxitos, exemplifica nunha muller a hipocrisía de certas señoras de alta clase social, a levar unha dobre vida (como moitos homes, por certo), pendentes exclusivamente das aparencias.

Sería coller polo camiño máis doado cualificar á cantautora como falta de verdadeira empatía coas súas conxéneres. Un ramito de violetas non fai apoloxía de vivir na ficción dun soño como lenitivo para a soidade, de bálsamo para seguir aturando unha vida anódina, senón que pon de relevo o déficit de educación sentimental en moitos varóns. Dama, dama non pretende censurar a liberdade das mulleres, senón sinalar o cinismo das que, acomodadas no seu status social, manteñen privilexios a custa de finxir uns principios que lles serven de tapadeira.

Filla de diplomáticos, nalgunhas embaixadas vería persoas sen máis vontade que lucirse e matar o tempo. Nesta banda da fronteira, o franquismo poñía as cousas máis difíciles, pero a dobre moral tamén se facía oco.

Para saber con que tipo de muller se identificaba Cecilia, abonda outro dos seus temas, Amor de media noche: "Me has mirado como quien mira el mar / como un lujo que debes conservar / yo no quiero ser tu sombra en un rincón / la muñeca que no tiene opinión (...) Has comprado el silencio de mi voz / con amor que al fin no es más que amor".

Cómpren noves de novembro con violetas, mais nunca para cubrir os cardos de todo o ano, os que agasallan "os amores cativos", como os chamaría Rosalía de Castro.

Comentarios