O ESCRITOR Agustín Fernández Paz fabulou, na súa novela As flores radioactivas, como un grupo de mandatarios eran posuídos por actitudes pacifistas e asinaban todas as paces posíbeis.
O autor que se foi o ano que está a piques de rematar, nunha visión esperanzadora, recicla todo o material radioactivo que diversos países botaron na Foxa Atlántica e convérteo en mancha luminosa formada por unhas estrañas flores dun efecto tan marabilloso como converter á concordia aos señores da guerra. Isto pódese facer na literatura e chámase xustiza poética.
Na vida real os finais adoitan ser menos felices; porén, estamos obrigados a soñar utopías para aproximármonos todo o posíbel a elas.
Vivimos un dos momentos máis convulsos da historia. Semella que se volveu tola a rosa dos ventos e confundiu os seus trinta e dous rumbos. Para uns a agulla imantada sinala soamente a dirección do capital, para outros a do fanatismo. No medio, a humanidade sofre, como xa foi escrito, dores de parto.
Desde o profundo dos corazóns, con crenzas relixiosas ou sen elas, toda a xente de ben prega, talvez sen lle poñer nome, por un Advento: Rorate, coeli, desuper et nubes pluant justum. Son palabras do profeta Isaías coas que se compuxo un fermoso canto gregoriano que resume esta chamada: "Deitade, oh ceos, o voso orballo do alto e as nubes chovan ao xusto".
No Macondo de Cien años de soledad conta García Márquez: "El mundo era tan reciente, que muchas cosas carecían de nombre, y para mencionarlas había que señalarlas con el dedo". No noso, tan vello, as palabras esqueceron o propio significado. Isto aconteceu porque se perverteron e se lles fixo dicir o que non dicían, seren instrumento de engano en vez de vehículo de coñecemento e de verdade.
A miña utopía é que as cousas tornen aos seus nomes e sexa o amor amor, a verdade verdade, xustiza a xustiza e a paz un principio tan irrenunciábel como necesario, único terreo no que pode xermolar a felicidade humana.
Porque, malia todo, nacemos para sermos felices. O erro é que, polo camiño, perdemos a memoria do lugar ao que imos e, no canto de nos apear en Estación Felicidade, baixamos en Estación Diñeiro, Poder, Ambición,Vaidade, Odio e outros mil destinos que consideramos sinónimos da primeira.
A culpa é nosa por deixármonos cegar por falsos brillos. Pero, pregunto, cal é a culpa de todos os nenos e nenas, homes e mulleres, que padecen os conflitos que nunca promoveron?
Mañá é Noiteboa e non nos pode abondar cunha tregua entre bombardeos. O noso desexo non pode pasar por menos do que soñou Agustín honrando o seu apelido: que lles dea un súbito ataque de paz a todos aos que fan a guerra.
