Non soñar é como vivir nun alxube. Non se confunda con alxibe, porque non se fala aquí dun depósito para recoller a auga da chuvia, senón dun deses calabozos cegos e subterráneos que podemos ver nos castelos ou nas películas neles ambientadas.
Os soños son as fiestras polas que nos asomamos ao milagre posíbel, aos mundos que anhelamos transitar. Unha vez escribín en algures que envellecer é renunciar aos camiños. Agora engado que os soños son os camiños cara ás utopías e as utopías a forza para percorrelos. Non soñar é envellecer.
Alguén dixo que podemos conseguir todo o que nos atrevemos a soñar. Daquela, é urxente examinar os propios soños. Porque hai soños que nos escravizan e hai soños que nos liberan. «Se soñas e os soños non te fan o seu escravo —escribiu o gran Rudyard Kipling nun memorábel poema— serás home, meu fillo». Home, muller, persoa.
Mais sucede que, dun tempo a esta parte, cústanos moito soñar e semella que os soños podrecen ‘sen florecer’, como cantou Atahualpa. E isto débese a que hai quen fai o traballo por nós, como Alma, aquela personaxe dun conto de Gabriel García Márquez que se alugaba para soñar. Nun taller de escrita de guións dirixida polo Nobel colombiano, o conto deveu nunha serie. Se a memoria me é fiel, os soños de Alma cumpríanse e, por desgraza, eran catastróficos. Sen dúbida, a muller era ou tiña gafe. Porén, ela soñaba durmida. Os que soñan para nós fano espertos, polo día e pola noite.
Hai uns aparellos moi curiosos que se poden ver en postos de artesanía de feiras e festas. Son unha especie de mangas de rede, con plumas e outros adornos, que disque serven para atrapar pesadelos se se colocan na cabeceira do leito. Que eu saiba, non serven para nos librar dos que acontecen en estado de vixilia.
Así que, na procura dunha solución e no propósito de restaurar o san e produtivo oficio de fabricar imaxes bonitas, sons cativadores, recendos embriagantes, texturas acariñadoras e delicias para o gusto, atrévome a me inmiscir na vida dos lectores e lectoras e convidalos a un soño que invada o mundo real.
Non é insolidariedade cos que sofren. Non é hedonismo. Tampouco é inconsciencia fronte á gravidade de moitos feitos. Trátase, nada máis e nada menos, que de debruzármonos na varanda imaxinaria dun balcón pendurado no ar e, desde esa altura, esixir a esperanza que porta a primavera. A primavera, esa metáfora do renacer.
Un principio da termodinámica, o da entropía, do que se apropian os psicólogos para indicar a desorde que trae ás nosas vidas a incerteza, dáme pé a dicir —talvez con ousadía abonda— que o caos é susceptíbel de se organizar polo poder dos soños.
