TEÑO LIDO moitos máis libros que enunciados matemáticos. A primeira foi sempre a miña actividade favorita. Os números resultábanme fríos como icebergs e tremendamente aburridos. Non é que non os entendera, é que non os quería entender. Á fin, coa axuda da miña irmá María Paz, paguei a peaxe. Porque sabía que non podía obter ningún título sen superar a tal materia.
Aínda así, dentro das matemáticas, a xeometría semellábame máis atractiva e prestáballe máis atención. Por iso, despois de enviar o artigo da semana pasada, tiven un trasacordo ao me decatar de que cometera un erro. Quíxeno remediar, mais non cheguei a tempo. Falaba dun tetraedro e atribuíalle lados. Ben sei que ten catro caras triangulares. Sentín a rabia de non poder facer retornar a pedra solta e pido desculpas polo meu despiste.
Oínlle dicir á gran matemática María Wonenburger, nada en Montrove (A Coruña), con devanceiros en Alsacia e Valencia, quen deixara a súa praza na universidade de Indiana en 1983 para vir coidar a súa nai enferma, que era feliz xogando mentalmente coas matemáticas mentres realizaba outras tarefas. Foi a creadora da teoría de Kac-Moody, de gran rendemento en Matemáticas e Física.
Cadaquén apaixónase ao seu xeito, por iso hai moitas maneiras de entender o verán. O verán significa para bastante xente cervexa e luras no chiringuito da praia. Asemade, hai quen gusta de apampar coa mente en branco, hai quen pasea libros, hai quen os le e mesmo hai quen descobre a ledicia de ler, sentimento que Carlos Casares deixou para sempre unido a este verbo.
Porque si, ler é unha ledicia, unha alegría compatíbel co desemprego, a praia, o campo, o deporte, o dolce far niente e aínda os efémeros romances de verán que, se cadra, seguen a existir. Aprópiome das palabras de Adolfo Bioy Casares e, con el, asegúrolles que parte do meu amor á vida llo debo ao meu amor aos libros.
Considerando, pois, que a lectura é non menos necesaria que o pan, convido a quen isto lea a que agasalle cun libro, axeitado á idade que teñan, aos nenos e nenas que lle sexan próximos. Pode ser que agradecesen máis algún aparello co que se apantallar día e noite; porén, é preciso entregarlles con moita cerimonia un deses artefactos con follas e cuberta, ponderando o tesouro que se esconde na literatura, esa máquina do tempo que nos permite viaxar ao pasado ou ao futuro. As botas de sete leguas coas que podemos percorrer o mundo comodamente á sombra dunha árbore ou dunha antuca.
A lectura é o máis produtivo dos praceres, pero hai que aprendelo practicándoo. Mágoa dos que, encadeados aos portátiles e móbiles. tampouco len no libro da natureza.
