"O tempo non é máis que a corrente na que estou pescando". Isto díxoo o poeta e filósofo Henry David Thoreau (1817-1862). As súas metáforas nacían do contacto directo e afervoado coa natureza, considerándoa tan boa que propugnaba un pensamento salvaxe. Era partidario de limitar certas intervencións humanas sobre o medio natural, o que fai del un pioneiro do ecoloxismo. Tamén estendía a súa loita á abolición da escravitude e á defensa da desobediencia civil, considerando esta última un deber ético cando unha lei é inxusta. Por practicala, a se negar ao pago de impostos que financiarían a guerra contra México e a defensa da escravitude, estivo na cadea.
O pescador Thoreau encheu a súa cesta de vimbio impartindo conferencias, contemplando e estudando a natureza, fabricando lapis, escribindo ensaios e poesía e, sobre todo, como declaraba, sendo inspector de tormentas de neve e dioivos.
O mesmo ca el, en Massachuttses naceu trece anos máis tarde a singularísima poeta Emily Dickinson, que o sobreviviría vinte e catro. Se cadra, malia ficcionalizar algunha autora un encontro entre eles, non se entrevistaron nunca. Porén, é seguro que Emily leu a obra do seu contemporáneo, como se reflicte cando fala do bosque. Deixando iso á parte e volvendo ao comezo, venme á memoria este seu poema: ‘Non tiven tempo para odiar / porque mo impediría a tumba, / porque non alcanzaría a vida / para saciar esa inimizade’.
A pescadora Dickinson ateigou a súa cesta de vimbio elaborando doces para as súas amizades, enchendo cuartillas cunhas composicións que, a maior parte, non serían editadas en vida da autora. ‘Esta é a miña carta ao mundo / que nunca me escribiu’.
Ningún dos dous se enganou coa pretensión de pillar o río en vez dos peixes. Non existen anzois para atrapar o tempo nin carnada con que o enganar. Tampouco cartos que paguen ese ouro líquido que nos escoa entre os dedos. Por fortuna, non se vende. Se o fixer, só quedarían os ricos para contalo.
Cando o derradeiro segundo do ano caia como unha pinga no mar da historia, non é cousa de entristecérmonos por non ter en propiedade o fluír das augas. Talvez sexa o momento de lle agradecer as cousas boas que nos permitiu acadar e as ruíns que lle furtou á nosa cana. Porque nós, é ben sabido, confundimos a miúdo as troitas coas serpes.
En todo caso, o meu desexo para o mundo enteiro neste 2022 é que, como Emily Dickinson, non teñamos tempo para odiar, que o empreguemos en amar a natureza e a quen a habita, como defendeu o gran Henry David Thoreau
E nada máis que engadir. Se acaso, que non teimemos en comprender a enigmática condición do río.
