Opinión

Os tempos de lectura

DE NENA botaba de menos non ter máis libros ao meu redor. Miraba con cobiza as librarías, os catálogos e calquera anuncio que reproducise unha portada cun título. Desexaba ver moitos volumes onda min. Non é que non tivese abondo para ler: tiña medo a non ter nada que ler. En realidade, na miña pequena e dispersa biblioteca había libros que non lera nin posibelmente lería nunca pero que, de tanto velos e telos entre as mans, cría coñecer. Se alguén me preguntase se os lera contestaría sen dubidar que si e, algúns dos que non recuperei na vida adulta, forman parte igualmente da memoria lectora da infancia.

O temor a non ter nada para ler volveume invadir, andando os anos, en situacións diversas. Foi por iso polo que adquirín moi cedo o hábito de levar un libro canda min para facer fronte ás aborrecidas esperas e para illarme tamén de ambientes hostís, dun xeito ben máis tolerado que conectándome a uns auriculares. Aínda así, sempre había momentos nos que o tedio chegaba sencontar e atopábame coas mans baleiras, sen nada que levar aos ollos. Agora que o penso, decátome de que hai tempo que non experimento semellante desamparo. Os teléfonos móbiles, cada vez máis completos nas súas aplicacións, encheron moitas horas de soidade imprevista ao se converteren en xornal, en libro, en carta ou en caderno de notas.

Dei en maquinar nestas cousas mentres lle respondía a unha colega que aínda non puidera ler a novidade editorial da que me estaba a falar. Pensei nos libros de lecer que me agardan, amoreados e algunha vez esquecido s, enriba da mesa; nos que un día anotei nunha libretiña ou na memoria do móbil; nos que locen, engalanados estes días, nas librarías. Acordeime tamén na biblioteca de Babel que gardo nos discos duros e nas tarxetas de memoria dos meus dispositivos. Non podo nin calcular cantas vidas, ben máis ociosas que a presente, necesitaría para ler tan só unha parte deles. Talvez esa sexa esta unha das peaxes dun xeito de vida que semella ter a vertixe como ritmo e a acumulación de bens como obxectivo. Neste escenario, o abaratamento da almacenaxe dixital puxo ao noso alcance unha biblioteca infinda da que non somos quen nin de dar conta. Nalgún momento teremos que recuperar o sentido da finitude e facer un exercicio de selección realista.

Non sei se dese xeito diminuirá na súa altura a pía de obras pendentes, nin tampouco se nos chegaremos a desfacer deses libros dos que temos a certeza de que nunca imos abrir. O que igual conseguimos, ao nos liberar de toda a literatura que agarda por nós, é facer unha lectura máis vagarosa nos seus tempos, máis consciente, máis pracenteira.

Se cadra, tamén volvemos sentir un día ese medo a non ter nada que levar aos ollos que criamos desterrado.

Comentarios