Blog | A lume maino

Superpoderes

Se tiveras un superpoder, ti cal elixirías?

Unha familia diante dun superheroe feito con pezas de Lego. EFE
photo_camera Unha familia diante dun superheroe feito con pezas de Lego. EFE

UN DÍA de verán, antes de durmir, na hora do conto, e pouco tempo despois de ver no cine a película dunha familia de superheroes que salva o mundo antes de almorzar, o meu fillo de cinco anos preguntou: "Se puideras ter un superpoder, cal escollerías?". "Eu...", contestou el mesmo ó instante, "o superpoder da elasticidade, para ser quen de dar as brincadeiras máis altas e difíciles". Logo conveu en que, se cadra, o mellor que lle ía era o "superpoder do xeo", que desde os contos de Andersen permite conxelar ó inimigo cun raio de frío, entendendo por inimigo os bechos estraños que se reúnen baixo a súa cama nas noites de insomnio, os que se agochan trala porta dos pesadelos, os peixes de plástico que afogan o mar, algunhas arañas que lle dan especial arrepío e probablemente a coliflor e mailo brócoli, dúas formas terroríficas da natureza que lle causan pavor cada vez que asoman polo seu prato.

A súa irmá maior, con ese puntiño de sabelo todo que temos as irmás maiores cando nos decatamos dalgo que os máis cativos aínda non son quen de ver, apostilou: "Pois eu quero o superpoder de ter moitos superpoderes. Así un día podería ser a máis rápida do mundo, ou voar ou ser invisible se me fixese falta", engadiu afortunada por ter dado coa lámpada marabillosa, ás portas da preadolescencia, coma se estivera a rearmarse para cando se adentre na temida e a arelada aventura da ESO.

A irmá pequena, coma se a historia non fora con ela, sentenciou convencida: "Eu ningún". E non houbo quen a movera de aí. "Eu non quero ter iso", engadiu indiferente, e logo deslizouse entre as sabas co seu boneco de ollos brillantes e deixou un oco para que me deitara ó seu carón. O seu mundo enteiro cabía nese recuncho cálido da cama.

Cando me preguntaron a min non souben que contestar. Lembreime da poción máxica de Astérix, do bolso sen fondo de Mary Poppins, da kriptonita e de todos os segredos de Harry Potter. Ó primeiro, dubidei se apostar polo don da ubicuidade, para poder estar diante deste ordenador e máis no parque ou nunha praia a milleiros de quilómetros a un tempo; o de facer mil cousas á vez ou o de converterme en distintos personaxes cada día. Máis mal que ben, seica todos eses e algúns máis algúns xa os levamos de serie.

Logo pensei nos políticos e políticas que temos hoxe na primeira liña, eses que xogan a borrar a memoria, multiplican títulos inexistentes e poden converter un debate parlamentario nun patio de colexio. E nos xornalistas e xornalistos que andan a confundir o universo con poderosas fake news e na necesidade dun escudo protector de nós mesmos.

Aquela noite, tras debuxar algúns soños no aire, apaguei a luz e marchei correndo a escribir a conversa, porque se algo non teño é o superpoder da memoria. Días máis tarde, aínda coa pregunta dando voltas na cabeza, merquei unha enorme candea para o meu fillo, que estaba de aniversario. Un cinco xigante e unha torta de chocolate.

Aquela sobremesa, alí sentados na mesa da cociña, ante esa torta, coa candea correcta -cumpría seis- e os rapaces soprando, lembrei cada unha das veces que repetimos o mesmo ritual, diante da mesma parede con media lúa na cara e o verán saíndo pola porta. E aí dei co meu superpoder. O máis cobizado. Nin a velocidade nin a invisibilidade nin os raios de xeo. Eu non quero voar, nin sequera entender o que pasa o meu arredor. O que quero é deter o tempo... Logo descubrín que xa estaba pedido por outros pais e nais moito antes ca min.

Comentarios