O informe deste Observatorio de Dereitos nas Fronteiras, relativo ás vítimas, pon os pelos de puta. Oitenta e tres embarcacións desapareceron, ao longo do ano pasado, con tódalas persoas abordo e outros catro milleiros morreron ao seu paso pola fronteira, máis do 94% están sen identificar. É a peste da miseria, da ruindade e da desigualdade, é o sufrimento dos pobos e dos homes que máis sofren, dos que non teñen nada, dos que foxen da fame buscando un trago de auga e, se fose posible, unha codia de pan.
Homes, mulleres e nenos, en ringleiras, cara a ningures, en viaxe sen retorno, sen luz e sen esperanza. Sen nome, sen vida e sen alma. Son coma nós, tan humanos coma nós, pero roubáronlles o pouco que tiñan.
Das catro rutas observadas, a Canaria, a Ruta de Alborán, a de Alxeria e a do Estreito, a primeira é a de máis mortes, con 124 naufraxios en 2021 e milleiros de mortos. As catro rutas son perigosas, con enormes dificultades e escasas probabilidades de acadar a meta que se persigue. E se chegaran á terra, as dificultades persistirían, pero xa sería outra cousa para esa enorme masa de humildade procedente de vinte e un países distintos, sobre todo africanos, marroquís, alxerinos ou senegaleses, pero tamén de Siria, Bangladesh, Paquistán ou Iemen.
É obvio que alguén non respecta os dereitos á vida que teñen os cidadáns, sexan de onde sexan e independentemente da cor da súa pel. É evidente que os responsables desta desgracia agochan a súa actitude, o seu facer e seguramente o seu pensar. Onde están os que matan a tanta xente? Que pretenden? Que queren? As mafias e os mafiosos, como di a Tía Manuela, "son a verdadeira peste mundial; son cans bravos que morden, roen e rillan na cara, na alma, no pulmón e no cranio dos homes que constitúen os pobos, diferentes e iguais".
