Opinión

Un violonchelo na rúa

OS XORNAIS son manuais de historia que se resetean cada día. E boa literatura do xénero negro. Ou purpurina da cor rosa das vísceras. Avisan das borrascas de sempre, agora con nome propio. Tamén son tratados economía, pero como tentan que a xente do común non a entenda, colocan as leccións nas follas finais. Unha mágoa: para que serve a economía se non axuda á xente?

Atopamos alí infinitos campos de futbol, ás veces canchas de baloncesto, circuítos de velocidade, esas cousiñas. Deportes.

Portadas e titulares son copados e ocupados polos necesarios políticos, delegados para dirixir as cousas do ben común. Aínda que ás veces pululan sicofantes con mentiras que envelenan a vida social, e cainismo que crispa o aire cidadán.

O mércores, 10 de outubro, a nosa cidade fervía coas festas patronais. Bo tempo, concertos potentes, abarrote de xente, unha continua e multitudinaria paparota. Unha ben entendida política cultural enche de concertos e música os días e noites festivas. E como toda festa, algunha rapazada acostuma rematar o día de botellón, sen que gobernos e policías sexan quen de frear esta praga bíblica e etílica que envelena a noite.

Pero, ás veces, desde as páxinas do xornal salta unha noticia miúda: un músico ruso de orixe alemán, Vladimir Litvikt, está a tocar o seu violonchelo na rúa.

Esta historia pequena éche unha gran historia, porque se trata dun violonchelista de primeiro nivel, un músico excepcional que estivo desde os inicios da OSG, a Orquestra Sinfónica de Galicia. Entrou daquela conseguindo unha das dúas prazas entre trescentos oitenta e cinco candidatos. Conta o xornal, que tocou con Pavarotti, Kraus, Caballé. E que a amputacion dunha perna deixoulle sen traballo.

Este músico excepcional tentou traballar nalgún conservatorio. Pero no noso sistema educativo ata o mesmo Einstein tería dificultades para ensinar física en bacharelato pero, ollo, xamais polo idioma. Como non lle queda outra, toca na rúa. Desde a cadeira de rodas, as suites para cello de Bach semellan unha orquestra sinfónica no ruidoso auditorio ateigado de xente.

Non consegue moitos cartos. Pero o violonchelista, expulsado pola enfermidade desde os escenarios ata a intemperie, ten dúas boas razóns para seguir tocando: os euros que consegue cada día e o chisquiño de dignidade imprescindible para termar da vida. A música que sae do violonchelo, conta Vladimir, "éche un berro da alma. Necesito seguir tocando para sobrevivir".

Ás veces os xornais son así: un pouco de historia, purpurina, a furia das tripas, políticos e ata política, ruído que atorda, Patio de Monipodio, deuses do balón, leccións de economía arcana, un chisquiño de corazón. E ata unha orquestra enteira interpretando a Bach: un violonchelo na rúa.

Comentarios