Opinión

Todas as cores do mar

O mar non é azul pero está cheo de azuis. Din os que saben que cando a luz do sol incide sobre a superficie do mar, o auga absorbe as tonalidades máis cálidas, laranxas, vermellas, amarelas. E así, a luz reflectida é de cor azul.

O Cantábrico da Mariña luguesa é de azul cobalto. É de azul turquesa. É de azul aceiro. É de azul esmeralda. É de azul grisáceo. É de azul azul. E máis aló, onde de nenos tratabamos de albiscar a outra beira do mar, está o azul mariño termando do desvaído azul celeste do horizonte.

Mentres os físicos falan da diferente lonxitude das ondas das cores para explicar a fermosa, cambiante, relaxante cor azul do océano… Mentres falan da fondura da auga, do plancton, da textura das rochas... deixamos que sexan os ollos os que pinten as infinitas cores do mar.

Desde a praia, desde os cantís, desde as sendas definitivamente colonizadas polo eucalipto invasor, todos os azuis son tan recentes que olen a sal, que saben a mar. ¿Quen colocou na paleta do mar esta farturenta gama de cores? O mar descansa nas ondas e, xusto agora, reflicte a cor branca dunhas nubes cativiñas e despistadas. Un veleiro privilexiado intensamente branco. E un branco río de gaivotas voando cara á súa fame. Brancas son as ondas que se lavan nas rochas dos acantilados. E brancas son as liñas de escuma que o sol regala ás ondas que reverberan nesta longa tarde de verán.

Embriagada coa infinita gradación de cores brancas e azuis, volve a tarde ás beiras da costa. E alí, na terra, un alarde de verdes. Toda a gloria do sol nas pradarías. Os verdes tan novos de hortas e frutais. O verde do bosque primixenio de carballos e castiros. O tristísimo verde do eucalipto, o matón alóctono.

E de alí regresa ao inabarcable refuxio de mar. Ao concerto de acordeóns e á familia de percusión cando rebentan as ondas. Todas as cores do mar son gratuítas. Toda a música, o grandioso concerto do mar tamén é de balde. E a cambiante xeografía que impón a nai terra. E a caprichosa e adolescente lúa dona do ritmo das mareas.

Todas as cores, e son infinitas, collen nos lenzos do mar. Tamén as cores sucias do lixo humano que emporcalla as augas e crea cinco xigantescas illas de veleno plástico nos principais vórtices do océano. A do Pacífico norte é tan grande como Francia, España e Alemaña xuntas.

Farto de despilfarrar tantas cores, o día camiña costa abaixo por ese río de ouro que desemboca nos volcáns do crepúsculo. E agora, á tardiña case noite, coa marea subindo, soa poderosa a percusión e os saxos do mar. Alfinetes de prata no ceo. Condenada a unha eterna danza, a auga inventa xogos de luces, cores e sombras. E cede paso aos vagalumes da costa que acenden a noite de música e fermosas cores negras e amarelas. Xusto as que faltaban na paleta de cores do mar.

Comentarios