Deitada na pradaría, a vaca, nai nutricia de Galicia remoe o bolo de herba. Os ollos grandes reflicten todas as cores verdes da primavera. E un mundo baldeiro de máquinas e seres humanos. Pestanexo de luces, présas, balbordo e fumes nas estradas. O sol sae cada mañá, déitase á tardiña. No prado, un bordoneo de vida, floriñas ventureiras, insectos e paxaros, alegres compañeiros.
Viaxan no ceo as nubes, esculturas fermosas e efémeras. O agasallo das chuvias de abril limpou o ceo, fecunda a terra. Tempo ruminante tamén nas pradarías de cemento onde se agachan os humanos. O silencio imponse ao ruído. Movemento conxelado. Tempo de reflexión. Algo tan microscópico, un virus que colle por miles nunha gotiña de saliva, paraliza o planeta humano. O outro, a Terra, segue coa súa rotación e traslación. O abaneo sobre o eixe fai posible a rolda das estacións. 7,77 millóns de especies animais respiran agora un ar máis limpo. Recuperan o territorio de onde foron expulsados pola única especie humana, homo sapiens, muller e home sabios, obrigados agora a reflexionar. Pura filosofía cando as preguntas levan a mirar nos adentros. Pensar a política nunha dimensión máis humana. Reflexionar sobre o modelo económico que expulsa a vida da terra. Que maltrata e estabula aos outros seres vivos. Que ameaza a 60.000 especies de árbores, 300 delas en estado crítico.
Expulsadas as bandeiras dos balcóns, unha emocionante fraternidade de música, aplausos e solidaridade mostra o mellor da familia humana. Pechada nas casas, a xente descobre as redes que nos unen, a dependencia dos outros, o valor da familia, a forza do común. Tamén aparece xente ruín que aproveita para converter eses lazos dixitais en cloacas por onde esvaran bulos de odio, fake news de división.
Pasan as horas e os días. Pasan a semanas. As cifras da dor medran. Afectados, hospitalizados, Ucis, mortos. Acordámonos dos máis febles. Vellos, avoas que soportaron a incivil guerra fraticida. Que transitaron pola longa ditadura con medo, penurias, traballo e silencio. Que ao final do túnel gastaron as pensións axudando a fillas e netos arrasados pola crise inventada polos cartos. Que ven agora como os aforros de toda unha vida de austeridade quedan nas mans de residencias onde se arremuíña o medo. Oxalá non ocorra a distopía de Sánchez Ferlosio: «Vendrán años más malos / y nos harán más ciegos...». Non. Que coa xente nas rúas e nas terrazas non volva o país da desmemoria. Rematará o pesadelo. Cegos non, senón cos ollos asombrosamente abertos para mirar o futuro. Malos non, senón máis humanos. Nin tristes, nin secos, nin torvos senón fraternos cos nosos, respectuosos co medio e solidarios cos outros veciños do planeta. Neste tempo ruminante.
