NO PAÍS están de saldo os decibelios. O ruído asolaga todo. E a furia. Xa nin acorda onde deixou ancorada a cortesía, tan barata, tan necesaria para vivir.
Xusto cando a suciedade fai tambalear as institucións, os políticos esquecen a dimensión pedagóxica da súa alta misión: non están á altura da cidadanía. Elixen o camiño curto e fácil: o balbordo que oculta as ideas. O ruído vai da man da ira. Anestesia e adormece. Convence aos convencidos. O adversario transfórmase en inimigo. A tarefa política de crear lazos para tentar resolver problemas xuntos, cámbiase por afiar coitelos. Da colaboración á destrución do outro. Estraño, forasteiro, estranxeiro. A ira ergue valados, levanta muros, rompe a cidadanía, destrúe a convivencia, derruba a cidade.
A ira non constrúe nada: éche arma de destrución masiva. Só cando cesa o ruído aparece o silencio revelando que somos mellores do que parecemos. O silencio permite que medre o sentido crítico: por iso é máis perigoso para o poder que os megáfonos. O ruído é o que estamos a ver, xesticulación, argumentarios repetidos e ben pagados, brocha gorda, excesiva e rudimentaria e, ao fin, inútil para resolver problemas. Son imaxes que recordan a Brecht ante idoliño xaponés: canto esforzo nas enrugas para parecer malo!
Ruído, confusión, consumo, refuxiados na efémera, enganosa illa da libertade nas pantallas, multiplicando a ira nas redes socias, persoas convertidas en trolls. O berro é o dedo índice, a acusación, a linguaxe como arma e non como ferramenta de comunicación. Son armas de dogmas e sectas, de profetas irados, ruidosos flautistas de Hamelin conducindo exércitos de ratóns humanos, confusos e cheos de medos.
A idade da ira instalada no lombo da crise: esa pandemia de estafas impunes. Berros e protestas contra o modelo económico, tan inhumano que aúpa ao poder a tipos excesivos e narcisistas con solucións fáciles a problemas complexos.
O ruído impide que agromen propostas, outra política, outros políticos substituíndo a políticos seducidos polas présas. Ruído nos platós, nas televisións, onde o protagonista non é o fútbol, a caspa do corazón, nin sequera a política. O protagonista é o ruído e o sangue de gladiadores nas tertulias. Un balbordo aturdidor impide pensar, bloquea as ideas. E ao final non quedan ideas, só ruído, berros que borran a palabra, que emporcan a política e provocan fartura e noxo.
A mellor política non pode estar nas mans de muecines ruidosos que proclaman dogmas, que ofenden, que nunca escoitan, que non dialogan, que buscan o poder máis que o ben común.
A verdade, a palabra, a política brilla máis con voz tranquila. O ruído pola contra é nihilista e pesimista. Aí estamos, atordados, confundidos, paralizados no burato negro da idade da ira.
