O pouco que recordo da xuntanza é o fume que quedara na sala. Lembro sentir voces graves de homes fumando. Vira dous señores entrar na casa.
A Luis Cordeiro xa o coñecía porque tomaba as tazas co meu pai no Lar de Foz. O outro era grandote e pesado, levaba a gravata caída e os zapatóns sen atar.
Eu probara un cigarro con once anos. Escondémonos atrás do polideportivo. Nunca lle dei outra oportunidade.
O meu pai non contara da xuntanza. Meses antes de morrer pregunteille. Reveloume que Antonio Rosón fora pola casa para ofrecerlle un posto de saída de UCD ao Congreso, aínda por estrear. "Non atopan licenciados en toda A Mariña", argumentou soprando con perplexidade. Habería outros motivos para que Rosón pensase nel: liberal, horrorizado con Franco, reacio ao marxismo, sensato.
O Partido Popular vén de opoñer comunismo e liberdade. Durante as dúas últimas décadas da ditadura foron sinónimos. O PCE e Comisións Obreiras puxeron a carne no asador, nos interrogatorios, nos cárceres e nos cemiterios. Os beneficiados polas imposicións e as censuras correron abrazar a democracia na Benemérita Transición. A metade dos cen principais cargos franquistas vestiron o traxe do emperador para acabar en altos cargos na lexitimidade.
Por estes días de marzo, en 1979, asinouse o Estatuto dos 16. Os que enfrontan comunismo e liberdade en Galicia deberían saber de Geluco Guerreiro e Fernando Solla. Houbo máis comunismo que o de Stalin e Ceacescu. Gastáronse caixas de tabaco nos Pactos do Hostal. Rosón foi xeneroso para termos o Estatuto. Os fumadores son máis tolerantes ca nós.
O meu pai confesoume: "Díxenlle que non quería ir nas listas porque me parecía moi de dereitas. Equivoqueime". Acendeu outro cigarro.
