MONDOÑEDO debería ser máis grande. A cidade non ten espazo para o bispo, o Rei das Tartas e o Mago Merlín. Os tres son dun lugar no que a figueira de Cunqueiro fai unha sombra maior que unha catedral.
Manolo Montero finou. Se chega nacer noutro sitio e noutro tempo tería sido unha estrela quieta de túnica azul ceo e capirote bordado en ouro. Consciente de que non podía igualarse a Cunqueiro integrouse no seu culto.
Cando paseo por Mondoñedo, tan frecuentemente, tan marabillado polas casas do século XVI, visito a libraría de Manolo Montero. Nos últimos anos atopo a reixa pechada e a suciedade invasora. Pero cando estaba había unha conversa divertida e, por veces, estrafalaria. Falaba moito sobre Cunqueiro, esaxerando, tal vez, a cercanía. O escritor figuraba no rexistro dos nosos diálogos porque Manolo sabía que non podía soar máis claro que a Paula nin desaproveitar o fascinio que aínda provoca o escritor. Presumía que o autor de Merlín e familia lle puxera cinza na súa fronte para confirmalo coma o mago da novela. Eu contestáballe o mesmo que a cabeza de Pardo de Cela: "Credo, credo, credo", porque non sabía cal dos dous Mago Merlín xurdira antes, se o libresco ou o libreiro.
O truco favorito de Manolo Montero era meterse entre as trangalladas que vendía na tenda e quitar un arco de madeira que eu recordo azul e granate. Aseguraba que era un cacho do altar que bendicira o matrimonio de Álvaro e Elvira. Na rebotica gardaba "a cadea que tivo preso a Pardo de Cela". Estaba recén pintada de negro dende o século XV. Collía os elos nas mans frías e falábache do mariscal como se tivera bebido viño da mesma xarra. Parecía o feiticeiro que lle augurara a derrota interpretando o voo dos corvos da Frouxeira.
Sit tibi terra levis, amigo.
