A COCIÑA DA CASA recendía a fariña, limón e ovo, con ese olor definido e infantil da repostería. Aínda non deran as oito, pero xa se notaba a calor doce do forno.
A miña muller non usa froita confitada; algo que lle agradezo porque non me resisto ao punto ácedo das laranxas, pero o almibre satúrame a boca.
A bala era o que me impresionaba máis do roscón que encargaba o meu tio Santiago. Ano tras ano limpaba a bala con alcohol de 96. Levaba permanentemente un escapulario baixo a camisa branca. A min parecíame tétrico, pero explicoume que, se morría co Santo Escapulario posto, ao sábado seguinte estaría atravesando as Portas do Ceo. Sen máis trámites, como se fose un pasaporte de vacinado. Metía a bala no petiño do escapulario e leváballa aos da pastelería Capitol, que estaba en Foz, segundo se baixa á Rapadoira dende a estrada de Viveiro. Aquela bala era un regalo que se facía. Extirpáralla un cirurxián torto de Corcubión cando coincidirán na batalla do Ebro nun hospital de campaña verde montado polos nacionais en Villalba de los Arcos. Pedía que lle metesen a bala no roscón para atopala e darse a alegría da vida que seguira.
Santiago contoume de cando estudaba Enxeñeira en Madrid nos anos 40, de que moitas roscas facíanas galegos; que eran pasteleiros, augadores ou recadeiros. Tiñan por costume xuntarse na véspera da Epifanía pola noite levando unha escaleira, chocallos, tambores e gaitas. Cargaban con fachos e botas de viño, pan e chourizo, para marchar aos arrabaldos da cidade. Ao chegar termaban da escada entre varios e un deles, o máis novo, subía ao alto para divisar a chegada dos Reis Magos. A bala estaba morta: os Magos de Oriente nunca aparecían, pero as botas de viño volvían baleiras. A festa ben se armaba sen convidados reais.
