Os viandantes parábanme ansiosos para saber do meu carro da compra. Decidín quitalo de novo de paseo. Eran as nove da mañá. Percorrín de arriba a abaixo a rúa da Raíña coma os avós que exhiben o primeiro neto. Unicamente atopei a Campo Braña, unha avogada de Ribadeo. Preguntoume se ía ao Mercado, máis por prender conversa que pola alegría de ver o meu carro liberado. Campo colocara os ombros dese xeito adiantado co que indicas que levas présa. O encontro deuse diante da confitería Madarro. Puxeron o escaparate de longo outonal. Hai mamelos amarelecidos e marmeladas de color laranxa crepúsculo.
Hai anos que gardo uns documentos en alemán do meu tío Juan metidos nunha caixa de marmelada El Quijote. Gardo a documentación do ano 1942, cando loitou na fronte rusa para repatriar o ouro roubado en Moscova polo marxismo librepensador.
Cando menos o meu tío deu un xiro ao guión cando pasou de combatir xunto os nazis contra os feroces soldados de Stalin a militar no Partido Socialista Popular. Imprimiu o carnet en Lugo —xunto a López Orozco, Suso Vilela e Pablo Pardo— ao pouco de chegar dar Matemáticas no Femenino. Juan era vasco na estampa —alto, delgado, nariz anguloso— e na fala —a imprescindible para vivir en sociedade—.
Non diría que era guapo, pero prendía lumes. Unha señora que andara en amores con el contoume o seu segredo: levaba un mamelo no peto do traxe para mordelo. Perfumaba os bicos que daba. O meu tío marchou coas follas, río abaixo, hai corenta anos. Nin casou nin tivo carro da compra. Vivía no hotel Méndez Núñez. Lembro os pratos en pías no comedor, onde puxeron un amancio de roupa.
