TEÑO CINCO pares de tenis novos. Forman un arco do orgullo no armario dos zapatos. Custoume cinco euros cada par. Compreinos no hipermercado sobre o Miño. Eu denomínoo o Hipermercado do Río porque nunca lembro a que multinacional pertence. Ás veces baixo ao río dar un paseo. Volvo a casa cunha bolsa da compra chea, coma se fose un pescador habilidoso.
Lugo leva anos volvendo a mirada ao Miño. Vai haber unha praia fluvial e unhas termas; hai unha pasarela color crema que leva a xente polo aire cara ao Anxo Carro e haberá outro camiño que a mergulle baixo a Nacional sen necesidade de conter a respiración. Estamos aprendendo a ler o río, a interpretar o seu futuro, atopar as posibilidades que nos regala.
Cándido navegou polos sete mares e medio en mercantes. Contoume unha vez sobre os mariñeiros polinesios. Reveloume o modo soberbio en que ignoraban o radar e o sonar. Xuraba que podían navegar durante meses guiándose polos patróns dos rizos e a ondas na superficie nas mares calmas. Engadiu que, mirando a auga salgada, calculaban a distancia da costa e cheiraban o perfume dos arrecifes, aos que nós chamamos cons. Custáballe máis facelo na bravura do Extremo Atlántico, pero a altura das ondas tamén lles achegaban indicios sobre o xeito en que rolarían os ventos da semana seguinte.
Cándido está acollido no Hospital ribadense. As clarisas coidan del. Se el navegase aínda, sorprenderíase co desprezo dos polinesios cara ao GPS. Aínda lembro o día en que me dixo: "Sabes onde aprendían os polinesios eses meigallos, Jaure?". Encollín os ombros. "Non o sabes? Pois nos estanques das súas malditas aldeas, moito antes de ver un barco. O mariñeiro máis vello da aldea tende un pao sobre a auga mansa e debuxa na tona a forma dos océanos todos".
