Domingo Villar botou días en coma. Deixou de ver a imaxes do mundo. Falamos varias veces. Unha vez foi no Círculo. Sentamos nunhas butacas anchas de carballo e tea branca con listóns vermellos. O sol entraba durmidamente polos ventanais do oeste. A conversa de Domingo era cariñosa. Contoume da súa novela O último barco. Falamos da fe perdida nos calcetíns emparellados, nas promesas, nas contas de aforro e na sorte que che desexan as xitanas citando a Deus como fonte de autoridade. Non lembro se dialogamos sobre as oportunidades nin das portas das pechaduras. "Todos os días son domingo./ Todos os días son silenciosos e grises/ camiñando de volta sobre coios e area", cantaba Morrisey. A el gustáballe pensar nos fillos. Preguntoume pola miña obra. Encollín os ombros. As súas novelas son dunha linguaxe tan sinxela e humilde que se poden ler en varios idiomas aínda que non os coñezas. Reveloume que era o mariscal das noites. Despregaba muros de dicionarios e casas construídas con fichas de cartulina. Prendía unha cociña bilbaína de apuntamentos. Polas mañás, cando o amencer rompía coma unha ducia de ovos, chamaba ao pai para lerlle o que escribira durante a madrugada. "É o meu sparring".
O pai morreu. "Xa non teño a quen ler". A última vez que falamos, por teléfono, lembraba estar na casa xantando cos pais e os irmáns. Chovía a mala idea. As pingas mudaron a coios brancos de sarabia, dos que atopas na praia. O pai pousou a culler no borde do prato. Tusiu dúas veces e ergueuse. Na entrada colleu o chuvasqueiro. Sentiuse a violencia da porta. Fóra, viron como se ía facendo cada vez máis pequeno no reino da chuvia. Confiaba en salvar os viñedos. A forza do noso amor pode ser inútil, desmentindo ao poeta. Agora xa o aprendemos.
