Ao principio dábame apuro quitar o carro. Para superalo imaxinábame no Lugo romano. Revestíame de Caius Victorio Vitorino. Inventaba que rodaba no seu carro de paseo cara a unha cerimonia iniciática no templo de Mitra, onda acabarían poñendo unha muralla e unha catedral.
Atopei onte o arqueólogo Enrique Alcorta diante da Subdelegación do Goberno. Enrique tamén é fillo da súa circunstancia e dunha bilbaina. Confirmoume a teoría materna sobre desafiar a elegancia na Gran Vía. A súa nai tampouco o faría. Indirectamente, xustificou o rodeo que dou cada mañá para ir á Praza de Abastos.
No mercado pido patacas ou tomates "do país". Para min ese apelido composto ten o prestixio e a tradición do arado romano. A maiores, dá un sabor que igual exalta unha ensalada que unha robaliza ao forno. Paréceme que comungo Galicia.
Vou comprar co meu carro gris, que é discreto ao tempo que suntuoso. Enrique usou eses adxectivos para describir o carro de paseo de Caius Victorio Victoriano.
O meu modelo para levar un carro de compra é evocar o poeta Isidro Novo. Camiñaba nun equilibrio perfecto entre a naturalidade e a corrección. Velo desfilar pola avenida de Ramón Ferreiro era para quitar o sombreiro.
Esquivo longamente Ramón Ferreiro cando vou á Praza de Abastos. Non dou superado o apuro de cruzarme co exsubdelegado do Goberno José Antonio Labrada. Esa avenida non coñeceu home máis elegante. Ninguén saúda erguendo levemente o sombreiro coma el. O seu chapeu emprende un voo imperceptible e volve pousarse