ESTES DÍAS cúmprense 28 anos dende que cheguei a Lugo. A metade da miña vida. Non lembro a data. Cadrou co peche das aeroliñas de Michael Jordan. Voara cos Chicago Bulls. En xaneiro o Imperio Austrohúngaro liquidara a herdanza a beneficio de inventario co procés de Checoslovaquia, que se desfacía.
A xente de Lugo é cariñosa. Botei as primeiras noites con Tucho. Os poetas sempre dan conversa. Levábame a un bar da rúa Armórica. As ventas estaban cubertas de taboeiros. O dono xubilara anos atrás, pero entreabría a porta aos amigos coa prudencia da Lei Seca. Era gordecho e satisfeito coma un xeneral prusiano. Cando lle preguntabas de onde era o viño sinalaba o seu nariz. Tiña unhas venas finas que debuxaban o mapa de estradas da Ribeira Sacra.
Os habituais eran o animoso mancebo da Farmacia Central e un señor que tiña unha zapatería na rúa da Cruz. O señor se cadra tiña 56 anos. Eu non me referiría a min coma un señor. Ás veces acompañábao unha morena. A muller non asumira que a minisaia non é unha prenda eterna. Miraba ao zapateiro coma se fose un emperador. El gastaba os ollos decepcionados de Carlos Gardel. Nunca falaba. Preguntaba canto se debía por unha rolda e marchaba pola porta. Daba a impresión de que o aire que subía do Miño revolvería a súa meleniña curta e canosa, pero levaba un peite de garda na camisa aberta. Ela corría detrás, taconeando e agarrando os extremos baixos da minisaia.
Naquel Lugo había videoclubs e Cacharro Pardo procuraba andar por San Marcos para saudar aos veciños. Nada dicía, pero todos acordaban en silencio do favor recibido. Catorce anos máis tarde vin a Cacharro nunha cafetería. Deixara de presidir a Deputación. Estaba so. Volvérase transparente coma unha ventá. Deume pena. Achegueime saudalo.
