Falo dos institutos e do parque. Os coches de choque soñan con autoestradas, os patos de plástico beben litros de valeriana para soportar o río circular.
Cada noite, ao saír do traballo, detéñome contemplar unha tómbola, a mesma tómbola. Ten unha roda da fortuna improvisada en cartolina de cores. Hai un home —con pelo de tabaco queimado— que roga polos clientes. A xente pasa por diante. Evita miralo con vergoña. El axita o peito cunha violencia que me fai buscar un acceso para a ambulancia. Unha muller curta restos de sobres da fortuna por ducias. Como se todo o seu público marchara un segundo recoller uns churros e fose volver. A muller fai un xesto lentísimo cos dedos. Lémbrame á pinza robótica que puxeron como prótesis na man dereita de San Vicente. O santo que contempla a rúa dos viños parece suxeitar as luces de San Froilán que atravesan a Praza do Campo. A muller da tómbola recolle cada cacho de papel e divídeo de novo en dous. Repite a tarefa unha e outra vez con vocación infinita. Penélope tece e tece a melancolía. A ruleta está oxidada. O voceiro anuncia unha torre musical que permite atroar a avenida de Ramón Ferreiro ao longo. Tanto ten. A sorte quere que a busquen. Eles son incapaces de atopar a punta do fío que os conducirá fora do labirinto. Non vou escribir un conto moral. O corazón do azar sufriu un infarto.
A vinte metros está outra tómbola. Cinco persoas con suadeiras de El Cubo cansan de repatir sobres. Hai un bo número de xogadores con máscaras ben posta. Algúns con máscaras cubrindo o pescozo. Unha rapaza de saia negra abraza un peluche, unha serpente vermella coma a que ofreceu a mazá da fortuna no Paraíso.
