Opinión

O ruido que arma a felicidade

Manu veu visitarse a Lugo. Citárase co pai sen fillas que foi. Residiu na cidade. Viviu sobre El Riba. Asomaba a unha vista longa da rúa Nova, alfombrada de noite en pedra e xeada.

Sentamos na terraza do Daniel. Cando volves a un lugar onde foches feliz paréceche que foches máis feliz aínda. Pensas que podes recuperar esa sensación. Proposte madrugar para percorrer inmobiliarias. Se regresas cos teus fillos intentas transmitirlles esa felicidade como se fose electricidade que circula por un cable. Alba disfruta a través da emoción do seu home. Julia e Candela son nenas que non entenden aínda que Papá será un señor con barba e melena, pero ten ilusión no caudal das aortas.


Manu vive en Ourense. Viaxou a Lugo para renovar o carnet de identidade en Monforte. A felicidade nunca é unha recta, dá voltas para xustificarse. Despedínme deles satisfeito de que amizade volvese fluír tras este ano e medio en que fomos invisibles, en que nos podían atravesar cunha espada e nin sangraríamos.


De volta á casa atopei na avenida de Ramón Ferreiro un coche de policía cruzado diante dun Fiat nun semáforo en vermello. Dentro había catro rapaces. O acento pareceume italiano. Unha axente de melena loira cantaba datos pola radio, outro axente moreno comentaba a Eurocopa cos mozos. A felicidade é un animal estrano. Ás veces se aparece nos lugares máis inesperados, coma nunha conversa sobre fútbol ou nunha vella terraza de bar.


Máis adiante outros policías pararon un condutor. El daba patadas. Levárono. A moza choraba. «Non fai mal. Gústalle meter ruído co coche», resumía a aquel descoñecido con mochila negra. O home volvía á casa satisfeito de beber un branco Ramón do Casar con Manu de Lorenzo e Alba.

Comentarios