A RÚA YÁÑEZ REBOLO estase convertindo nunha canción de Joaquín Sabina. Rapaces de chándal tuneado derrapan pola calzada, barbies superstar taconean para entrar en portais precintados, Roque Navaja amedrenta ás últimas samaritanas. Elas levan un bastón por compañía e seguro. Na rúa Yáñez Rebolo as casas habitan estranos inquilinos que as maltratan, veciños non gratos que desprezan o decoro e chuzos que caen de punta coma chuvias de cravos. O malo é que non vai haber un pacto entre cabaleiros, nin unha pedrea de respecto nestes 19 días e 500 noites. Os atracadores non van devolver o reloxo á vítima porque sexa Camilo José Cela, asaltado de camiño ao Ritz de Barcelona: "Perdone, don Camilo, no lo habíamos reconocido". O medo acampou en plena Milagrosa. Non parece que vaia expulsalos ningún boxeador de Desokupa.
Estes días leo o auto sacramental de Pancho Varona, que levaba corenta anos vivindo da cercanía a Sabina, do cobro por ser quen o rescataba no fondo escuro das barras, da impostura de levar sombreiro de imitación chinesa, de lograr vinte minutos de fama cantando a favor do sopro do talento alleo: Ruta 52, Noches Sabineras, Viceversa, El Viejo y El Mar,...
Hai uns anos vin o cadáver de Sabina. Eu baixaba pola miña rúa, tirar o lixo no contedor, e unha furgoneta negra subía pola rampa do Gran Hotel cos cristais afumados. Unha ventaniña traseira baixou. Vin un home delgado, un sudario de carne transparente. Miroume durante un segundo de tristeza eterna. Levantei a tapa do contenedor e tirei aquela sensación tétrica. Vira un ancián secuestrado por un personaxe de trileiro do amor con resaca xuvenil; pero "la vida siguió/ como siguen las cosas que no tienen mucho sentido", como nos versos de Luis Cernuda.
