Na praza de San Marcos empecei a ver nenos beduínos e unha señora beduína. Levaba tacón e fumando Camel. O meu pai trouxera cousas do deserto de Libia. Entre outras, un albornoz a listóns marróns e brancos con carapucha de ampla voadura. El nunca estivo en Palestina, pero os rapaces e a muller de San Marcos rodeaban un carro cunhas esculturas de Xesús dacabalo dun burro e uns cativos correndo.
Había pouco ambiente, así que baixei á catedral. Misaba César Carnero. Unha asistente cantaba cunha voz preciosa para escribir. Nunha capela rezaba unha crente dunha melena tan brancas como as ladeiras de Tres Bispos. Vestía unha túnica negra con arabescos, que me recordaba ás novelas de Paul Bowles en Tánxer. Permanecía tan quieta na súa oración que a confundín cunha talla.
O templo estaba case baleiro. Subín cara ao cantón. Dúas rapazas con chándales fucsias e verde sa xogo vendían ramallos. Levaban ducias nun cobertor de colchón laranxa, coma lagostas nunha rede de pesca. Outro rapaz, vestido cunha camiseta de Mátrix e unha chaqueta de coiro negra, indicáballes onde colocarse cun bastón delgado e frío. Pasou unha patrulla da Local, que parou. O mozo do bastón corre esconderse polas escaleiras que baixan a Santa María. Os policías din ás rapazas que non podían vender. Elas arrían os cobertores e protestan: "Son loureiros, non marihuana!". A policía marcha. O mozo volve aparecer. Unha hora máis tarde a praza está abarrotada. Lugo énchese de romanos e tambores todos os domingos.
