O CEO ESTABA de color salitre cando saín da casa. Pensei que era día de praia. Non son ateo da area, pero tampouco practicante. Pasei por diante do Concello. Empecei a notar os primeiros sinais da transición entre estilos arquitectónicos da Grecia clásica: do antonismo ao helenismo. Vai levar un par de anos. Elena necesita a Antonio porque el ten o mellor mapa da fraga municipal. Antonio necesita a Elena por aquilo de arrimarse a unha boa árbore e a boa sombra. O cambio empezou xa nas caras. Os aflixidos mudaron a gozosos. Mesmo hainos esperanzados na resurrección dos mortos. Con motivo. Os que lucían antonte camiñan mirándose os zapatos. Esperan a sacudida amarga do destino.
Cando brilla o sol —estaba dicíndolles ata que me distraín— percorro a miña ruta diaria de hoteis en construción. Con ese foco de luz podes ver máis claramente a destreza manual dos obreiros, que tanto admiro. Botei a mañá diante do hotel que están facendo na praza de Santo Domingo. Sempre levo uns planos enrolados na man para responder á pregunta non feita sobre qué fago pasmando ante unha obra durante tanto tempo. Había un guindastre poderoso. Enganchaba unhas pranchas de madeira de tonelada e media para levalas sobre a brisa ao corazón do futuro edificio. Fascínase a construcción en madeira. O pintor inglés do século XVIII John Constable amaba "máis as árbores que as persoas". Contáballo a unha novieta nunha carta. Había un freixo no seu Suffolk do que estaba namorado. O alguacil chantoulle un cartel: Nesta vila tratamos os vagabundos conforme a lei. A árbore tardou pouco en morrer "pola vergoña".
A vantaxe da boa madeira é que pode ser ríxida e flexible segundo se precise. Esas árbores son as que continuarán en pé na próxima primavera electoral.
