Esa referencia non era por ter derrotado un exército de filisteos cun queixo de burro nin por matar un león abríndolle a mandíbula. Facíalle graza que sempre levase o pelo curto, «como se estiveses condenado a unha mili perpetua». Sansón era un persoaxe importante para Xesús Mato. Aprendera a ler con 5 anos na etiqueta da marca que embotellaban os filos de Barceló en Málaga. Eu coñecía ese viño porque era o deleite das irmás solteiras do meu avó. Organizaban timbas de póker americano e fumaban ‘señoritas’ os sábados polo serán. Convidaban un parente falso e arxentino. A etiqueta dicía: «Sansón es una bebida singular, suave, dulce, aromática y muy versátil». Eu tamén aprendín a propaganda de memoria.
Non estou seguro, pero penso que foi aquela mesma tarde baixo os soportais cando me contou que o maior castigo que padecera no seminario fora provocado pola falta gravísima de falar en galego. Puxérano de xeonllos. Toda a comunidade pasoulle por diante nun auto de fe e humillación. Tardaría tempo en recuperar a dignidade. Ata 1972 o non empezaría a facer radio no seu idioma natural. Ese mesmo ano escribiu a canción Fuxan os ventos, que, ao cabo, deu nome a un grupo e agora vai demominar o auditorio de Magoi. A Ramón Carballo non lle gustou que Maite Ferreiro irrompese coa decisión a comisión municipal, pero comprende a dimensión da medida. Un acerto do Bloque. As instalacións seguirán inútiles, pero o auditorio Fuxan os Ventos recordaranos que fomos bautizados con viño Sansón e que medramos fuxindo de quen somos.
