A MIÑA MULLER guisa lentellas. Recenden a monxa. Comía lentellas no colexio cando a miña nai se ocupaba en parirme irmáns. Os curas exhalan o perfume do latín. A nosa casa é militar. As cociñas dos edificios militares están debuxadas para ducias de fillos. A distribución consiste en varias habitacións pequenas, baños para ducharse de lado e un comedor no que entraría a Brunete se se aparcasen os tanques na cociña.
Eu escribo entre fogóns, onde Santa Teresa atopaba a Deus. Temos unha mesa ampla. Ortega y Gasset vertebrou España desde unha cociña. A muller enfadábase: "Pepe, que teño que preparar o cocido!". Así que vertebro este artigo mentres se guisan as lentellas. Antes a muller mándabame que mirase que as lentellas non se agarrasen ao fondo negro da pota. Quedei obsoleto pola vitrocerámica. Agora indícame que non debo "estar no medio". Acabo o artigo nesta liña e saio pasear.
Crúzome con Juan Vila, carteiro e escultor, na praza do Seminario. Faime ver que "Lugo están ben bonito despois de chover". Ten razón. As rúas respiran cun brillo precioso. Na rúa do Bispo Aguirre atopo a Carrasco Rouco. O bispo de Lugo dime: "Agora que te coñezo leo os teus artigos con máis atención". Unha vez falei con monseñor sobre filosofía. A súa erudición invitoume a quedar nunha esquina, como cando cociña a miña muller. O peor de coñecer a alguén e lelo é que se perde o encanto da sorpresa. Ana líame cando estaba namorada, pero foi casarmos e preferir outros columnistas, calquer columnista.
Na Praza Maior dei con Marica Campo. Pregúntolle polo xeito de compoñer unha sextina, un tipo de poema que ela domina. En vez de explicarmo quítame pelos do chuvasqueiro. Cando quede orfo pido que me adopte Marica. Ten fama de cociñar deliciosamente.
