Opinión

Pan e chocolate

HABÍA UNHA muller que durmía sobre un colchón nun portal mediada a rúa Vilalba. Era máis nova ca min. O pelo, moreno e curto; alborotado coma un peiteado modernamente caótico. Vestía un forro azul cotroso.

Cando pasaba por diante dela curtábame o paso. "Bo día, amigo!". Sorríame. Eu respondinlle amablemente tres ou catro veces. Preguntábame en cada encontro o motivo de que unha persoa sufrise noites de frío e cuspe de chuvia nunha rúa europea do século XXI. Comecei a evitala, a dirixirme ao traballo pola avenida de Rodríguez Mourelo. Culpei ao aire denso a alcohol que envolvía aquela esmoleira. A miña axuda ás personas que non posúen nada que perder limítase aos impostos obrigatorios, pero silenciaba a conciencia.

Unha noite despisteime de volta á casa. Collín a rúa Vilaba. Non había colchón nin manta granate, nin sequera a botella de viño que a muller baileiraba a falta de somníferos. Tranquilizoume librarme dela, saber que non se atravesaría na miña vida confortable.

Eu era tan neno que non debería acordarme. Houbo unha excursión de primavera para merendar pan e chocolate nun campo cerca do colexio. Un vello abriu un butrón entre unha mata de buxo. Correu ata a cesta grande. Agarrou catro chuscos de pan e unhas onzas, e marchou voando coma se fose un aguia sen dentes.

Comentarios