Opinión

Os traxes de Sabina

As pílulas que tomo para a tensión son cuspidiñas ás de cocaína rosa. Díme un amigo, químico de drogas en prácticas, que as madrileñas non levan coca. Tanto ten. Faime ilusión consumir fármacos coma se fose amigo de Froilán. Vai ser o único que compartamos. Nin el visitará o seu ducado nin eu serei duque de Lugo. Nesa medicina atopei a explicación de marearme ao erguerme, ir á cociña sen motivo, quedar durmido vendo películas nos Códex, desexar volver á casa logo de saír tomar un viño á praza do Campo ou amar as bolsas para quentar a cama. Sospeito que na farmacia non me dan caixas de Ramipril, senón pílulas rosas con mandanga da boa, da que saborean os amigos bastardos da Zarzuela.

O domingo virá Joaquín Sabina cantar na sala Jagger de Lugo, pero non será el. Tanto lles ten aos sabinianos. Pásalles como a min coas pílulas rosas. Xa pasaron pola cidade Noches Sabineras, Benditos Malditos e Pancho Varona. Agora actúa Antonio García de Diego con Carlos García Boente na voz partida.

Joaquín Sabina vivía de maquillar cadáveres nun hospital cando estaba en Londres, con 20 anos. O seu único público eran os apóstoles comunistas no exilio. Todo o que me suscita a súa discografía é o pundonor republicano en De purísima y oro. Nunca escribirá con outra fotosíntese de Cernuda e Lorca. O músico, o letrista, quedou oculto por toneladas de confeti e adxectivos. Sabina é un traxe que visten outros: os seus músicos, os seus imitadores, o seu público coreando as cancións en tons aos que el xa non chega... Había un chiste que divertía a Ernest Hemingway. Entra un home cultísimo nunha librería e pregunta por libros de Hemingway. "Temos O vello e o mar". "Ben, pois déame O mar. A vellez non me interesa".

Comentarios