Opinión

Orfos de bares, ladróns de flores

SORPRÉNDEME que se respecten as flores municipais. Eu non tiven consideración polo patrimonio público aquela noite tardía e calorosa de maio do 1993 en Santiago.

Eva pediume que lle arrincase unha flor pequena e vermella. A lúa era unha moeda recén acuñada, a noite fluía alegre cara ao mar. Eu tiña 18 anos e non pensaba no desvelo que pasara Xerardo Estévez para ornamentar o parque diante do instituto de Rosalía. Pensaba en Eva, que tiña a beleza seca e turbadora das treboadas veraniegas. Nin sequera sabía quen era o alcalde.

Tiven a sorte de ser mozo hai trinta anos, cando a única pandemia foi o xeito tolo e colorista no que danzamos sobre o Val dos Caídos. Non entendiamos a lóxica feliz daquel baile dislocado. A mocidade de agora ten prohibida a vida. Están orfos de bares. Confinámoslles os bicos e censurámoslles os bailes.

Eu tirei das raíces daquela flor, pero non a pisei como acontece en Sarria. A floristería Esther pide aos transeúntes nun cartel que non leven nin estraguen as plantas que embelecen a vila. O problema é xeral, advirte o concelleiro de Medio Ambiente, Pedro López Quiroga. O malestar non é recente. Hai sete anos botaran lixivia e sulfatos nunhas árbores durante unha noite "negra, húmida, funesta e chea de calafríos", como denunciaba Baudelaire.

A miña compañeira Ana Casanova describía onte o desánimo que hai en Sarria por culpa deste iconoclastas noturnos da beleza e o perfume. Comprendo a rabia, pero convoco aos comerciantes e ás autoridades de Sarria a facer unha excepción coas flores roubadas para asaltar un corazón amado no caso de que "desprenda un recendo de pel en pura mocidade". A condea, de habela, debería ser a lectura íntima e recoleta de As flores do mal.

Comentarios