Opinión

A orde da cubertería

O MATRIMONIO é un pacto entre dúas persoas que deciden compartir o seu tempo ata o final. É a decisión máis importante. Non escollemos nacer e case nunca concretamos a morte. Morrer é vulgar. Calquera pode morrer sen esforzarse. Chega con deixar de respectar a orde social. A maioría de nós deixaremos un piso con luz de patio, unha receita singular de arroz e unha broma que se repetirá nas xuntanzas familiares. Explicoullo Borges a un escritor mediocre: "A diferenza entre vostede e máis é que tardarán máis en esquecerme".

Casar é un pacto grandísimo e torpe coma unha balea, unha cita a cegas. A decisión de compartir armario con outra persoa tómase co corazón ardendo nun altar pagano. Estar namorado é camiñar entre a néboa guiado por un sol. O amor, espero que se acorden da sensación, é unha febre alta que altera a visión doutra persoa. Pode un casar cun novelista autóctono e pensar que casou con Borges. A miña muller pasoume a máquina o primeiro libro. En canto se recuperou da febre non volveu ler nada meu. O amor acaba mal: no resentimento ou na morte.

Dentro do pacto matrimonial hai cláusulas. Por exemplo, a orde na que se gardan os coitelos, os garfos e as culleres no caixón da cubertería. Eu tiña un criterio definido, tanto que acabou sendo o que xa decidira a miña muller. O criado de Kant estaba farto de que lle pagase pouco e empezou a cambiarlle os obxectos domésticos de sitio para poñelo dos nervios.

As persoas que habitan unha cidade teñen que asumir ordes de cousas que lles son impostas. Escoito a usuarios satisfeitos do bus de Lugo e outros que se queixan das novas liñas. O carril bici logra unanimidade. Todos estánen contra. Xa o intentara García Díaz. Foi un bo alcalde. Durou ata que Cacharro temeu que lle cambiase o lado da cama. Non me afectan os buses nin o carril porque iría andando a Rábade, pero tampouco lle vexo problema a fomentar a bicicleta de montaña.

Comentarios