Unha parella tomaba café en La Modernita. Que anos terían? Entre 30 e 40. El adianta o corpo, como cando Marco Antonio avanzaba polo Nilo. Berra á rapaza. Non dun xeito agresivo, senón con afán de conquistala. Está loitando unha batalla inexistente, unha paz que se prometía duradeira. A moza tamén adiantara os ollos, que eran azuis coma a camiseta do Celta.
A miña muller reprochoume o sábado que eu levaba "dous ou tres meses" sen comprar patacas. Cada noite pregúntame polo prato que vou cociñar para xantar o día seguinte. Contesto que xa o pensarei o día seguinte. As miñas vantaxes son que ela necesita planificar calquera situación que afecte á familia e que son tan torpe que se desespera e resolve. Hai meses que non cociño. Os cachelos salvaron Europa e o meu matrimonio.
Vou cara á Praza de Abastos. Diante da catedral un grupo de rapaces toca tambores e entoa cantos ancestrais. O estrondo era unha arma de guerra. Os gatos inchan e erizan o corpo cando se senten ameazados. Atraveso a praza do Campo entre unha marea alta de siareiros do Sporting. Pintaron a cara coma soldados de elite e, entre cervexa e cervexa, erguen as bufandas. Os sacerdotes exipcios vestían unha máscara de Anubis para sentirse o deus. A careta tiña un fouciño longo que cheiraba a eternidade.
O Herdeiro tiña onte partido de voleibol. A miña muller pernsa que ir velo xogar reforza o núcleo familiar. No pavillón de Frigsa atopo o concelleiro Álex Penas. O boureo irrítame, pero Álex é acolledor. Na conversa voume dando conta de que el tampouco entende de voleibol. Cando o vexa preguntareille se tamén pensa que os berros que poñen a tremer un pavillón achegan algo ao diálogo entre pais e fillos.
