NUNHA VIDA que non vou vivir son un escritor empadroado nun balneario. Agora que reabriu o balneario de Guitiriz podería gozar a escuma dos días entre augas quentes e prados verdes, contemplando o feliz mural Las señoritas de Guitiriz polas mañás e visitando o cemiterio musulmán polas tardes. A última vez que visitei o Baden Baden galego foi hai trinta anos. Coñecín a mezquita e pequeno cemiterio musulmán. Intríganme eses soldados nacidos no caloroso e seco Magreb e quedaron enterrados nunha paisaxe hidráulica. Guitiriz téntame co regreso das augas de prata que curan as pandemias da alma e de tratamentos suaves para a pel. A Deputación aléntame co programa Lugo Termal para maiores de 55 anos. Eu son maior de 55 anos coa máis pequena das vontades; de feito, cumpro anos sen apetito desde que cheguei aos 30.
Levo días tratando de convencer á miña muller para que collamos eses bonos que promove José Tomé. Ana contesta que a súa relación coa auga é atea, allea a toda concha bautismal, como para andar en bañeiras de chorros ou en piscinas nas que unhas correntes axitan a carne interior da perna. Estou convencido de que, se eu vivise nun balneario, tería mellor humor; rosmaría menos. Se botase o día relaxándome entre vapores viquingas e zorregadas inocentes cunha póla de loureiro saudaría cun sorriso.
Ana regaloume unha vez unha sesión de ducha Vichy no balneario de Lugo. Ao primeiro, asustei porque Vichy foi a sede do goberno francés que axudou aos nazis, Logo descubrín que era un asunto amable e tonificante. Foi tal o grao de deixarme marchar que conseguín quedar aparvado sobre un altar de sacrificios mentres un chorro de auga de colonia afrancesada caía sobre min coma a primeira chuvia do Paraíso.
