Opinión

O coloso triste

PILAR FALCÓN explicoume onte o motivo polo que o outono empeza o día 22, e non na véspera. Cousas da xeometría dos astros. Nunca entendín o goberno da bóveda celeste. O outono é un coloso melancólico, un xigante triste; a miña época feliz do ano. Os amigos cazan xabaríns para guisalos en salsa achocolotada; recollen con guantes brancos amoras para envasar marmelada brillante en botes violetas; enchen cestos rebordantes de lepiotas levísimas. Os amigos, os doces amigos, regálanme os seus outonos.

Neste tempo acordo da agulla que mechaba o meu pai con cachiños de allo. Estaba vendo onte a serie documental que Rick Stein fixo por tabernas de Francia. O gastrónomo descúlpase por chantar allo en carne de porco. O meu pai facía a incisión na carne de xato cunha xestualidade precisa que non mellora un cirurxián.

Rick Stein comenta en varios episodios que un prato dos que proba serían o menú da súa derradeira cea. Un por capítulo. Non é serio. A Última Cea foi lixeira: asado de cordeiro, herbas amargas, pan ácimo e viño tinto de uva marawi.

A miña última cea sería un marmitako cociñado polo meu pai. Xa non pode ser. Dábase man cos asados, pero o seu marmitako tiña fama en toda a contorna de Ribadeo, máis alá das familias vascas —os Vidaurrázaga, os Mújika, os Aramburu—. A tarde en que quitaba a balanza de precisión Kern & Sohn da caixa de cerdeira alemá era véspera festiva. Regaláralla o seu irmán Juan, de cando deseñaba proxectís para o exército español, O Coloso Triste. O meu pai curtaba as patacas en cubos pequenos, como se fose reproducir a muralla de Lugo, e despois facía anacos co pemento, as cebolas e os allos. Pesaba cada cousa minuciosamente. Aquelas tardes acababan de madrugada.

Comentarios