O DOMINGO debía dar un paseo. Ben merece o meu corazón unha alegría despois de todo o amor que bombeou o meu probe cando era novo. Xa non podo levalo bailar aos clubs porque se me aburre, así que imos andar.
Lugo estaba mollado e escuro. Lugo apagouse. Paréceme ben polo planeta, pero boto de menos a luz que compensa o xiro tenebroso do outono. Como non me apetecía saír, prendín o televisor mentres me calzaba. Na canle Viajar, a favorita, percorrían a desembocadura do Ganges, o río da India. Lembrei que Alexandre Magno asistíu nese golfo á negativa do seu exército a seguir avanzando. Os soldados estaban ata a curuto de escribir a Historia.
Cunqueiro conta que nese estuario había un místico meditando nunha leira fronte ao río. Unha muller preciosa saíu da auga cun bebé en brazos. Deulle de mamar con toda a calor. A seguir devorouno e volveu ao Ganges. No documental visitan uns artesáns que fan esculturas de deuses hindús. Arman esculturas atando palla, que cubren con barro gris do río. O último paso é decoralas con pinturas vivas. Os crentes hinduístas compran esas esculturas, rezan e tíranas ao río. Como unha paternidade.
Media hora despois do previsto saín da casa. Diante de Parada Dulce, onde venden chuches, atopei a Paco Martín. Eu deambulaba, así que fomos andar xuntos. Ningún dos dous está en idade de aspirar a unha compañía máis acertada. Paco, contoume que era certo que Cunqueiro estendía unha alfombra de mazás no cuarto onde escribía. O recendo dáballe vida. Paco aseguroume que "era verdade porque Juan Puchades contoume que llas levaban el e máis a muller". Co tamaño das mentiras que contaba Cunqueiro nunca cheguei a pensar que iso puidese selo.
