A xaneiro e a min non nos gusta a calor. El ten o orgullo de ser o primeiro mes do ano, pero ten as mans frías. Saín esta noite completar os pasos diarios. Na rúa do Progreso atopei a Kimuru. Non me recoñeceu. Comprei un abrigo longo e ancho como o que usara Trotski para a revolta contra os zares. A el foille ben co abrigo ata que Stalin lle mandou un telegrama: «Morreu Lenin. Stop. Entre amortaxalo e buscarlle tumba pasará unha semana. Stop. Pepe Stalin». Enterrouno ás présas. Ninguén comprendeu a ausencia doutro líder no sepelio. A Historia escríbea o primeiro que colle o lapis.
Kimuru ten un pelo branco precioso. Pensei que o tinxira coma Andy Warhol. Foi culpa dunha medicina. Tamén pinta cadros. Recórdanme aos de Oskar Kokoscha. O pintor expresionista foi amante de Alma Mahler, a muller de Gustav Mahler, e tiña unha cociñeira da Milagrosa.
Tras preguntarme polo abrigo, Kimuru reveloume que levaba a camisa verde de pintar cadros baixo o chambergo. No peto escribira Walter White. Era o químico que fabricaba drogas en Breaking bad. En setembro detiveron, unha década despois de acabar a serie, un tipo que se chama Walter White. Fabricaba metanfetamina. Era adito, arrastraba débedas. Xa non creo nas novelas.
O corazón de Kokoscha volveuse un lameiro cando Alma Mahler o deixou por Trotski. Oskar encargou unha boneca grande, cuspidiña a ela. Sentábaa onda el nos concertos de Gustav Mahler. A moneca movía o pé.
O domingo fun ao cine de Eloi Caldeiro ver unha película subtitulada. Os personaxes eran coreanos, menos unha chinesa. Ela traducíase do chinés ao coreano co móbil. Foi o elemento que non comprendín. Todo me soaba igual; menos a música,que era de Mahler.
