CHISCO botoume as cartas unha noite. Cando me dixo de curtar a baralla notou que eu movía a man con desgana, que miraba cara ao televisor. A sala do hostal era grande e escura coma un galeón. Unha trintena de estudantes almorzabamos, comiamos e ceabamos nela. Antonio tiña 18 anos e cartos para invitar a copas en cada ronda. Había noites nas que faltaba da pensión. 15.000 pesetas por levar caixas dende a planeadora á furgona. Era delgado de máis como para cargar nada, pero tiña agallas. Unha madrugada, volvendo á pensión, xuroume que era tabaco. Daquela bebín esa mentira coma un bálsamo moral e doce. Soubera da morte de Manolo a semana anterior. Eu nunca o vira pincharse. Esnifar no Más Madera, unhas cantas veces. Non aprendeu a tocar a trompeta, como quería o pai. Eu nunca pensara na súa nai ata hoxe, en cando lle deron a noticia e se lle abriu unha fenda no corazón. Penso nela agora por egoísmo, porque son pai. Chisco foi pousando as cartas do tarot sobre a mesa. Miroume. «Nótase que non cres nisto, Jaure». Asentín. Apareceu a torre fendida. «Estás nun momento de cambio». Si, claro. Cumprira os 18 e levaba un mes fóra da casa.
O outro día fun entrevistar unha poeta. Díxome que era “instrutora de experiencia”. Andaba polos sesenta e levaba trinta anos guiando a outros, mesmo maiores ca ela. Non entendín ese desequilibrio. «Escribo leccións da vida. Abre unha páxina do meu libro e le o poema que che saia porque ese poema fala de ti». Eu nunca leo en voz alta. Dáme apuro. Decidiuse ela, o que me deu máis vergoña. Recitou un poema que me dicía que era un camiñante e que o meu camiño. O meu camiño poucas voltas deu dende 1993. Tiven fillos e iso foi o cambio. Pero o azar necesita ser xustificado. E supoño que algunha poesía, tamén.
