Opinión

Noites de vella música

A MÚSICA está presente  nos meus sonos dende que cheguei a Lugo.

Primeiro vivín na rúa Chantada, fronte á Nacional. As veces eran detidos ouveando coma lobos feridos nos calabozos, berraban que eran santos e inocentes; ás veces, as sirenas azuis de coches patrulla cantaban na marea ascendente da madrugada. O segundo piso que aluguei estaba no pico de Garabolos, dende onde imaxinaba a avenida da Coruña acesa de luces de bohemia. O veciño de abaixo era un rapaz loiro e de boca apretada que tiña o santo costume de tocar a batería cando chegaba á casa despois dunha troula. Hai quen toma un vaso de leite quente. Na Ronda de Fingoi tiven un veciño que xestionaba un pub. Gustáballe poñer cancións antes de deitarse. Ao mesmo volume que no pub. Unha fin de semana puxo en bucle Me colé en una fiesta.  Marchara para un par de días, pero deixoume o recordo de «mucha niña mona/ pero ninguna sola». Escoiteina centos de veces ata que chegou o domingo pola noite. Acordei porque Nacho Cano renunciou a levantar a pirámide azteca en Madrid. Toca música descatalogada.

Mario Camus vén de morrer. Dirixiu unha película que me impactou, Los santos inocentes. Son incapaz de dicir se me gustou La vieja música. Non dei seguida a trama. Cando a vin estaba vendo os meus amigos, a afabilidade de Tito Díaz, o humor surrealista de Ángel Calles, a Praza do Campo, a rotativa deste xornal,...

Botaron La vieja música en TVE unha década despois de rodarse. Eu estaba so no dúplex da Ronda de Fingoi. Aínda non casara nin tivera fillos nin cumprira os 30. O dono do pub non regresara. O meu futuro sogro mandárame unha caixa de nécoras e unha botella de albariño. Ao acabar o filme non daba subidas as escaleiras. A festa colárase na miña casa.

Comentarios