A mentira do sol en abril

Abril ten o sol máis falso do ano. O domingo confiei no xeito en que brillaba pola ventá para lanzarme á rúa en manga curta. Andaba con ímpeto pois a rúa Flor de Malva está a 50 minutos lugueses da miña casa. A medio camiño botei en falta a chaqueta cariñosa de lá que me quedara no recibidor. Marchara de excursión para visitar a casa que saíra a poxa por un céntimo e, en cinco días, se vendeu por 43.000 euros. Quería ver ese prodixio capitalista, ese revival do pelotazo que tanto alento daba á economía cando a guiaba o socialista Carlos Solchaga. Atopei un fogar de desolación, ruína e incendio. Pensei no Labirinto do Minotauro, como chamaban os netos de Picasso á vila onde residía o pintor. Botou décadas abadonada. Os netos botaban horas ante da reixa para que deixase caer unha esmola. "Fóra! Marchade!", berraba el na cama, co corazón esgotado de later.

A primeira vez que tiven un piso sentínme irreversiblemente adulto. Alugáranmo os pais de Rubén Cela, un dos máis hábiles estrategas do Bloque. Era un neno educado e sorrinte. Unha Noiteboa pediume prestada unha mesa. O día no que entrei no piso pousei a mochila no recibidor, recurtei un papel, escribín o meu nome con tinta malva e baixei colocalo no buzón. Brillaba farsante coma un escudo heráldico falso.

En abril F.M. pediume unha habitación para un mes. Chamámolo Frecuencia Modulada polas iniciais e porque era técnico de son. A súa porta estaba pechada a todas as horas. O último día do mes atopei unha nota de despedida agradecida de F.M. Corrín ao seu cuarto, franqueei a porta do dormitorio de clausura e erguín as persianas ao sol mentireiro de abril. Descorrín as ventas para que fluíse o Nordés. Nunca souben se o minotauro saíra do labirinto naqueles trinta días.