GÚSTAME QUE vaia frío. Non polo frío, senón polas consecuencias: espertar ás sete da madrugada e decidir que non sairei camiñar. Quedo na cama lendo Libro del frío, de Antonio Gamoneda. "He oído la campana del invierno/ he inventado el olvido". Cubro a cabeza co edredón, acendo a lanterna do móbil como se prendese unha fogueira de campaña. A miña muller pode seguir dumindo ou facendo sudocus ou o demo que ela faga a esas horas inaceptables para un humano. Esta mañá marchou traballar cedísimo. Para cando acendín o teléfono xa me saltara unha mensaxe súa con indicacións precisas sobre unhas albóndigas a desconxelar. Tamén unha mensaxe dun amigo de dereitas. Critica un artigo no que me preguntaba por que os políticos de Vox viven enfadados. Cren na resurrección da carne. Deberían confiar en que calquera día Franco levanta o brazo glacial en Mingorrubio e todo volve ser sensato: "Montañas nevadas, banderas al viento, el alma tranquila". Mesmo poderemos conducir quentes con tres copas de Ribera del Duero, como reclamaba Aznar.
Valoro o frío. Unha vez que cubre Lugo coa sombra branca, non marcha. É preguiceiro de máis como para levantar o edredón e saír andar. Tras varios días de mercurio triste, a miña muller valora: "Haberá que facer caldo...". Asáltame a alegría, pero disimulo. Movo a cabeza como se pensase en pros e contras. Pero xa vexo brillar o ramadán: almorzos, xantares e ceas. Picadillo definía o caldo como "una mixtura de patatas, judías, verduras, unto de cerdo y ciudadanos con apetito". O periodista ourensán Ricardo Colmenero lembra cando nos vemos que namorou dunha rapaza porque olía a caldo. "O erro foi non casar con ela". Outro erro é vivir en Ibiza, Ricardo. Resides nunha illa seca e delgada coma unha folla de bacallau, onde frío é unha utopía.
