MANU CHAO deu dous concertos en Lugo esta semana. Dispuña dunha invitación. Sentín preguiza. Houbo xente maior ca min que asistiu, houbo un gandeiro que veu dende un lugar austero de Guadalajara. O músico francés ten 60 anos e aguanta dúas horas axitando os espectadores cunha guitarra acústica.
Unha vez era verán en Monforte. Eu estaba tomando algo con varias persoas. Supoño que con Xurxo Souto e tal vez con Xota Pereiro, nun bar de Carude que colocara unha terraza ao pé da capela —tan bonita—. Desa volta alguén quitara unha guitarra. Formouse un corro. Empezaron a cantar pezas populares, que tiven a prudencia de non acompañar. O meu pai divertíase en misa facendo segundas voces porque iso irritaba á miña nai. Eu nunca fixen voces, nin as primeiras, porque teño orellas de chumbo.
Na terraza de Carude, dicía, eu escoitaba un coro de rozadores heroicos e viticultores bravos. Cando mirei atrás vin un home canoso nunha Vespa branca limpísima. Detrás chegou outro, de trinta e pico, nunha moto dos anos 70. Ignoro a marca porque nada sei de etnias de motor. Ramón Chao contoume que estaba facendo o Camiño de Priscialiano, herético e excitante, co seu fillo Manu. Manu Chao buscou unha esquina na que sentar, pero xa soaba en toda América Grecolatina. Abrínronlle sitio no centro do corro. Foi un concerto precioso, sen ningunha canción súa.
Despois, nun restaurante perfurmado polo río Cabe e a noite, achegueime consultarlle unha curiosidade relacionada co seu disco Casa Babylon. El non sabía quen era eu, pero lanzouse darme un abrazo. Pareceume que o aburría o seu éxito, que era tímido, que se guardaba por ser vulnerable; que unicamente pedía que alguén o tratase como Manuel Chao.
