TODOS PERTENCEMOS a algún sitio. Ás veces, cando brilla o sol e están abertas as cafeterías, pensamos que somos os reis do mariachi. Camiñamos polo centro dos bulevares como se fosemos inviolables. A nadie se lle ocorrería pedirnos explicacións polas nosas ofensas. Non se nos ocorre nada do que debamos desculparnos. Pero somos propiedade da sociedade que habitamos. Hai un momento en que a cidade decide que somos parte dela, coma os patos que nadan no estanque ou os bares que poñen a cocer un lacón na hora máis fresca da mañá. Podemos recoñecer ese momento porque a xente empeza saudarnos pola rúa. A min xa me pasa. Crúzome con persoas que me desexan un bo día ou, máis coloquialmente, que me din ‘Ola!’, como se cumprisen un favor que eu lles pedira. Eu non sei quen son eles, pero dobro a súa aposta de confianza levantando a man.
Se traballase nunha televisión os espectadores identificaríanme. Os clientes do Celta achegaríanseme ilusionados cando estivese tomando un descafeinado. Pediriánme con humildade a miña opinión sobre rei do regate ou o novo príncipe de Saint Germain. Pero traballo neste xornal. Hai unha foto onda os meus artigos. Xa non levo as gafas de pasta negra que tanto me gustaban. Un día erguínme da cama e piseinas. Non me dera conta de que me caeran durante a noite. Parecían as Moscot que levaba Truman Capote. Esa mañá fun correndo á óptica de Berta para comprar outras. As novas imitaban as que poñía James Dean para ler na caravana nos descansos da rodaxe. Quitábaas para dar a réplica a Liz Taylor en Xigante. As gafas dan empaque. As fotos que temos columnistas son cativas e estáticas. Ao lector sóalle a cara, pero non sabe a quen saúda. Diche que tal? por non quedar en evidencia. Non se preocupen, eu tamén disimulo.
