Son as 16,30 e leva tres horas tomando brancos. "Tomei dous, vou polo terceiro". Falamos. Sempre sobre os anos 80 Ribadeo. Para el era un veraneo; para min, o curso prolongado sen clases nin exames. Eu vivía alí. Coincidimos nun grupo de amigos tan grande que el nunca soubo que eu non pertencía a el, que andaba ás ceibas. Nunca quixen moverme no colectivo, nin bailar no colectivo, nin namorar no colectivo. Cando nos vemos Tones volve a ese camiño cegado xa para min. "Lembras?" Non lembro, soamente ás veces. Pero non me atrevo a dicirllo porque lle teño cariño e porque non quero que se rompa o seu fío co rapaz feliz que foi.
Tones movíase nunha familia colectiva, femenina, cargada de ganas. Nun ano, en dous, sucedeuse a masacre. As circunstancias e as situacións foron distintas, a crueldade foi idéntica en todas. El tamén estivo a piques de morrer. O seu curmán cruzaba a Vía Layetana. Tones viu unha moto que ía atropelalo, correu e deulle un empuxón. A moto hospitalizouno a el.
Acordas de cando...?" Dende aquela vive de prestado, na casa queimada. Senta no sofá que quedou intacto e recorda. Eu disfrutei moito daquel tempo e agora disfrute deste. Quedei coa canción triste de François Hardy ("Mis días son iguales que/ mis noches/ sin alegría y llenos/ de tristeza porque nadie me dice «te amo») e co mecheiro que me regalou Patricia. Eu nunca fumei, pero ela era demasiado loira como para negarse. O seu pai foi detido cando os líos do tabaco. Ao despedirnos, Tones agárrame polo cóbado coa súa man silente, achegouse á miña orella e bisba: "Recordos, recordos,..."
