Opinión

Tres lousas chantadas no xardín

A MAÑÁ DE ONTE estaba descontrolada. Karim seguía soprando como o vento feroz da taberna escura e húmida na que comeza A Illa do Tesouro. Saín comprar o pan con máis responsabilidade que interese.

No xardín que rodea o edificio había sinais estranas. Apareceron tres lousas negras chantadas na herba. Ao primeiro pensei naqueles rituais que se celebraban no Corgo a finais dos 90. Apareceran galiñas sen cabeza, xarutos a medio fumar, botellas de ron mediadas,... Tras esa primeira impresión reparei en que as lousas caeran do tellado. Tendo en conta a velocidade que collerían en caída libre dende vinte metros dei por suposto que poderían ser unhas guillotinas perfectas se daban coa miña cabeza ou coa cabeza dalgún veciño.

Don Andrés vivía enfronte da miña casa en Ribadeo. Era baixo e delgado, tiña unha gorra de cadros e un Dyane 6 amarelo. Parecíame un señor ao que se podía querer limpamente, como se quere a un avó por xuntar anos e paciencia; sen máis. Pero os meus amigos do barrio que estudaban no colexio público dicían que era desagradable cando os saudaba a primeira hora de clase. "Bos días, queridos alumnos. Hoxe fai dezasete anos, tres meses e trece días que un vendaval, un ventus validus, arrincou unha lousa dun tellado e lanzouna vertixinosamente contra a delicada cabeza da miña dona, Rosario Garcés, fendéndolle a cabeza coma se fose unha guillotina da odiosa revolución de París, e digo París porque os sediciosos da capital prenderon a mecha do caos no resto de Francia". Dito iso agachábase para coller unha botella que escondía tras a mesa. Dáballe daba un trago desapacioso.

Un médico diagnosticoulle un cancro de pulmón. Don Andrés non se alterou. Colocou a gorra e  respondeu: "Menos mal, pensei que era algo do fígado".

Comentarios