Opinión

Un ladrillo en cada peto

Cada vez que saio da casa  levo dous ladrillos. Meto un en cada peto para equilibrar o peso. A Paco Martín non lle estrana

Cando menos, non mo comenta. Paco é discreto coma un gañador da lotería. Cando nos atopamos pola rúa, saudámonos coa elegancia da instrascendencia. Pouco tarda el en pasar a man dereita pola boca, coma se quixese limpala de palabras que nacen mortas para contarme algunha historia fascinante.

Falamos moitas veces sobre San Sebastián, onde Paco deu clase; algunhas veces de Bilbao, onde me naceron. Esta fin de semana viaxei dende Lugo a Bilbao. Cando conduzo levo apagado o móbil. En cada parada do camiño acendía o teléfono. Vía o aparello enfermo de mensaxes de amigos, familiares e señoras coas que falo sobre a trascendente nevada en Madrid cando as atopo no portal. Na viaxe houben de buscar a neve mirando cara aos Picos de Europa, que son verticais e delgados coma escaleiras. "Non atopei pinga de neve", puxen como contestación xenérica aos meus comunicantes.

Confundimos o que acontece no Telediario co que emite a vida. Solucionamos problemas que non nos afectan. O Concello de Lugo promoveu un barrio ecolóxico nun campo dos milleiros de campos que rodean a cidade. O modelo para unha cidade con muralla romana e un casco tan antiguo como demolido é Vancouver. O edificio máis antigo de Vancouver é a catedral, de 1859.

A universidade de Düsseldorf fixo un estudo que concluíu que Vancouver ten o mellor sistema de bibliotecas públicas do mundo. Cada mañá eu saio da casa dous ladrillos, un en cada peto. Camiño ata a Piringalla para poñelos na futura biblioteca Paco Martín, en construción dende hai unha década. Cando nos atopamos, Paco mira para os meus petos. Cala. E distraeme cunha historia.

Comentarios